Stanisław Kuniczak: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne, drobne merytoryczne
m drobne redakcyjne
Linia 29:
W listopadzie 1918 wziął udział w [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|obronie Lwowa]] w trakcie [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]]<ref name="BKL"/>. Po wstąpieniu do Wojska Polskiego pełnił służbę w Szkole Podchorążych Artylerii i [[1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów|1 pułku artylerii polowej Legionów]] (do grudnia 1920). W 1919 zdał egzamin dojrzałości<ref name="BKL"/>. Podjął studia prawnicze na [[Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie|Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie]], które wkrótce przerwał i kontynuował karierę wojskową<ref name="BKL"/>.
 
W latach 1920–1923 pełnił służbę w [[29 Pułk Artylerii Lekkiej|29 pułku artylerii polowej]] w Grodnie. 10 listopada 1923 został przydzielony z Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu do [[5 Lwowski Pułk Artylerii Lekkiej|5 pułku artylerii polowej]] we Lwowie{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 74 z 26 listopada 1923 roku, s. 686}}. W latach 1933–1935 był słuchaczem Kursu Normalnego [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie. Po ukończeniu studiów do 1938 kierował Ekspozyturą Nr IV [[Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego|Oddziału II Sztabu Głównego WP]] w Katowicach. W 1938 kierował placówką wywiadowczą „Boruta” w [[Wiedeń|Wiedniu]]. Po [[Anschluss Austrii|anschlussie Austrii]] aresztowany przez [[Gestapo]]. Uwolniony na prośbę rządu polskiego, oficjalnie na prośbę władz niemieckich.
 
Ożenił się z Marią Georgeon, siostrą Ireny, która została żoną [[Wacław Kuchar|Wacława Kuchara]], sportowca [[LKS Pogoń Lwów]]<ref name="BKL"/>. Został kierownikiem [[Pogoń Lwów (piłka nożna)|sekcji piłkarskiej Pogoni Lwów]], sędzią piłkarskim<ref name="BKL"/>.
 
W czasie [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] 1939 pełnił służbę w Oddziale II sztabu [[Armia „Kraków”|Armii „Kraków”]]. Po [[Agresja ZSRR na Polskę|agresji ZSRR na Polskę]] przekroczył granicę polsko-rumuńską. W [[Bukareszt|Bukareszcie]] został szefem tajnej ekspozytury RKW<ref name="BKL"/>. Następnie przedostał się na zachód i wstąpił do [[Wojsko Polskie we Francji (1939–1940)|Wojska Polskiego we Francji]]<ref name="BKL"/>. W stopniu majora dyplomowanego w marcu i kwietniu 1940 przebywał na stażu w 9 korpusie francuskim na odcinku lotaryńskim na [[Linia Maginota|Linii Maginota]]<ref name="BKL"/>. Po [[Kampania francuska (1940)|upadku Francji]] przedostał się do Wielkiej Brytanii i został żołnierzem [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie]]. Od lipca 1940 do grudnia 1943 był oficerem Oddziału II, potem Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Od grudnia 1943 do maja 1944 był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w [[Szkocja|Szkocji]], a od maja 1944 do lutego 1945 szefem Oddziału III Operacyjnego Sztabu [[I Korpus Polski (PSZ)|I Korpusu Polskiego]]. W lutym 1945 mianowany został zastępcą dowódcy [[14 Pułk Artylerii Lekkiej (PSZ)|14 pułku artylerii lekkiej]] [[4 Dywizja Piechoty (PSZ)|4 Dywizji Piechoty]].
 
Po demobilizacji osiadł w Londynie. Był założycielem w 1960 i od początku do końca życia pierwszym prezesem Koła Lwowian w Londynie<ref name="BKL"/><ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Kronika | czasopismo = Biuletyn | wydawca = Koło Lwowian w Londynie | wolumin = Nr 34 | strony = 35 | data = Czerwiec 1978 | url = http://dlibra.kul.pl/publication/2118}}</ref>. 3 czerwca 1971 Prezydent RP na Uchodźstwie, [[August Zaleski]] mianował go Ministrem Spraw Społecznych w [[Rząd Zygmunta Muchniewskiego|rządzie Zygmunta Muchniewskiego]]<ref>''Dziennik Ustaw RP Nr 3 z 22 lipca 1971 r.''</ref>. 4 maja 1972 Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski awansował na generała brygady. 18 lipca 1972 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, [[Stanisław Ostrowski]] mianował go Ministrem Spraw Społecznych w [[Pierwszy rząd Alfreda Urbańskiego|rządzie Alfreda Urbańskiego]]<ref>''Dziennik Ustaw RP Nr 3 z 21 lipca 1972 r.''</ref>. 30 stycznia 1974 Prezydent RP na Uchodźstwie, Stanisław Ostrowski mianował go Prezesem [[Najwyższa Izba Kontroli|Najwyższej Izby Kontroli]]<ref>''Dziennik Ustaw RP Nr 1 z 8 lutego 1974 r.''</ref>.