Prałatura personalna: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Linki zewnętrzne: poprawa linków
Linia 2:
 
== Charakterystyka ==
Prałatura składa się z [[kapłan]]ów i [[diakon]]ów, a na jej czele stoi [[prałat]], który może, ale nie musi być [[biskup]]em. Zadania i funkcjonowanie prałatury są określone przez [[statut]]y, które nadaje [[Stolica Apostolska]].
 
Na podstawie umowy zawartej z prałaturą, wierni mogą się poświęcić jej dziełom apostolskim, nie przestają jednak należeć do swoich [[kościół partykularny|Kościołów partykularnych]]. Współpracując w ten sposób z prałaturą mogą także pogłębiać swoją formację chrześcijańską, zobowiązując się równocześnie do wypełniania obowiązków określonych w statucie i prawie prałatury.
 
[[Sobór watykański II]] (1962-651962–65), przewidział formę prawną dla tzw. prałatur personalnych (osobowych): ''Gdzie zaś wymagałyby tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko lepsze rozmieszczenie prezbiterów, lecz także trzeba zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych w jakimś kraju lub narodzie czy w jakiejkolwiek części świata. W tym celu można zatem z pożytkiem utworzyć jakieś seminaria międzynarodowe, specjalne diecezje lub prałatury osobowe i inne tego rodzaju instytucje'' (Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów, 10).
 
[[Kodeks prawa kanonicznego z 1983]] tak reguluje istnienie prałatur personalnych:
 
{{cytat|Kan. 294 - Celem właściwego rozmieszczenia duchowieństwa albo prowadzenia specjalnych dzieł duszpasterskich lub misyjnych w różnych regionach, albo dla różnych grup społecznych, Stolica Apostolska, po wysłuchaniu zdania zainteresowanych Konferencji Episkopatu, może erygować prałatury personalne, złożone z prezbiterów i diakonów duchowieństwa diecezjalnego.|}}
{{cytat|Kan. 296 - Na podstawie umowy zawartej z prałaturą, świeccy mogą się poświęcić dziełom apostolskim prałatury personalnej; sposób zaś tej organicznej współpracy a także główne obowiązki i prawa z nią złączone, winny być odpowiednio określone w statutach.<ref>http://www.katolicki.net/ftp/kodeks_prawa_kanonicznego.pdf</ref>|}}
 
Aktualnie jedyną prałaturą personalną w Kościele katolickim jest [[Opus Dei#Opus Dei jako prałatura|Opus Dei]], powołana w 1982 r. na mocy [[konstytucja apostolska|konstytucji apostolskiej]] [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] ''[[Ut sit]]''. Podlega ona [[Kongregacja ds. Biskupów|Kongregacji ds. Biskupów]]. Rozważana jest również możliwość powstawania innych prałatur personalnych, np. dla duszpasterstwa wśród emigrantów<ref>[http://prelaturaspersonales.org/prelaturas-personales/otras-posibles-prelaturas/ ''Inne możliwe prałatury'' (hiszp.) - prelaturaspersonales.org]</ref>, czy członków [[Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X|Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X]]<ref>[http://press.catholica.va/news_services/bulletin/news/29354.php?index=29354&po_date=14.06.2012&lang=it Propozycja Stolicy Apostolskiej z 14.06.2012 (wł., fr., ang.)]</ref><ref>[http://www.opusdei.pl/art.php?p=49331 ''Komentarz na temat Bractwa Świętego Piusa X'' - opusdei.pl]</ref>.
 
== Zobacz też ==