Prałatura personalna: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Linki zewnętrzne: poprawa linków |
m →Charakterystyka: int. |
||
Linia 2:
== Charakterystyka ==
Prałatura składa się z [[kapłan]]ów i [[diakon]]ów, a na jej czele stoi [[prałat]], który może, ale nie musi być [[biskup]]em. Zadania i funkcjonowanie prałatury są określone przez [[statut]]y, które nadaje [[Stolica Apostolska]].
Na podstawie umowy zawartej z prałaturą, wierni mogą się poświęcić jej dziełom apostolskim, nie przestają jednak należeć do swoich [[kościół partykularny|Kościołów partykularnych]]. Współpracując w ten sposób z prałaturą mogą także pogłębiać swoją formację chrześcijańską, zobowiązując się równocześnie do wypełniania obowiązków określonych w statucie i prawie prałatury.
[[Sobór watykański II]] (
[[Kodeks prawa kanonicznego z 1983]] tak reguluje istnienie prałatur personalnych:
{{cytat|Kan. 294
{{cytat|Kan. 296
Aktualnie jedyną prałaturą personalną w Kościele katolickim jest [[Opus Dei#Opus Dei jako prałatura|Opus Dei]], powołana w 1982 r. na mocy [[konstytucja apostolska|konstytucji apostolskiej]] [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] ''[[Ut sit]]''. Podlega ona [[Kongregacja ds. Biskupów|Kongregacji ds. Biskupów]]. Rozważana jest również możliwość powstawania innych prałatur personalnych, np. dla duszpasterstwa wśród emigrantów<ref>[http://prelaturaspersonales.org/prelaturas-personales/otras-posibles-prelaturas/ ''Inne możliwe prałatury'' (hiszp.) - prelaturaspersonales.org]</ref>
== Zobacz też ==
|