|miejsce spoczynku = [[Cmentarz Bródnowski]] w Warszawie
|zawód = [[prawnik]], [[dziennikarz]]
|miejsce zamieszkania =
|narodowość = [[Polska|polska]]
|tytuł naukowy =
|edukacja = [[I Liceum Ogólnokształcące im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie|Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego]] w Tarnowie, [[II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie|III Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego]] w Krakowie
Linia 84:
=== Polityk ===
W okresie okupacji niemieckiej działał konspiracyjnie jako członek Komisji Opiniodawczej w Departamencie Informacji i Propagandy przy [[Delegatura Rządu na Kraj|Delegaturze Rządu na Kraj]], oraz oficjalnie w [[Rada Główna Opiekuńcza|Radzie Głównej Opiekuńczej]] (RGO), ratując ludzi i cenne dzieła kultury. Zajmował się kompletowaniem apteczek i lekarstw na wypadek narodowego zrywu. W [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] służyło jego troje dzieci, w [[powstaniePowstanie warszawskie|powstaniu]] stracił syna [[Jędrzej Augustyński|Jędrzeja]], który wraz z żoną [[Janina Augustyńska|Janiną z domu Zielewicz]] 13 sierpnia 1944 poległ jako [[podporucznik]] kompanii harcerskiej [[Batalion „Gustaw”|batalionu „Gustaw”]] od [[Eksplozja „czołgu pułapki” na ulicy Kilińskiego w Warszawie|wybuchu czołgu-pułapki]] na [[Ulica Jana Kilińskiego w Warszawie|ul. Kilińskiego]] na [[Stare Miasto w Warszawie|Starym Mieście]] w Warszawie<ref>Gazeta Ludowa numer 216, s. 2, 8 sierpnia 1946, Cyfrowe Mazowsze.</ref>. W listopadzie 1944 opuścił Warszawę i przeniósł się do [[Ożarów Mazowiecki|Ożarowa]], gdzie nadal działał w [[Rada Główna Opiekuńcza|RGO]]. W tym czasie, w ramach RGO zajmował się przygotowywaniem ewakuacji profesorów spod Warszawy na Podhale i pomocą różnym grupom społecznym pozbawionym dachu nad głową i środków do życia<ref>{{Cytuj |autor = Kazimierz Przybysz |tytuł = Krajobrazy poniewierki. Zachowania społeczeństwa polskiego wobec exodusu ludności Warszawy 1944 |data = 2017 |isbn = 978-83-7901-126-1 |miejsce = Warszawa |wydawca = Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego}}</ref>. Wiosną 1945 powrócił do Warszawy i pracował społecznie w Międzynarodowym Czerwonym Krzyżu, był członkiem delegacji, której zadaniem było naocznie przekonać się o ogromie zniszczeń stolicy<ref name=":3" />. Z działalności warszawskiej RGO opracował sprawozdanie, z którym udał się do [[Kraków|Krakowa]] do abp. [[Adam Stefan Sapieha|Adama Stefana Sapiehy]]. 1 sierpnia 1946 w „Gazecie Ludowej” ukazał się 16-stronicowy dodatek poświęcony powstaniu, następnie przez cały sierpień i wrzesień publikowano zbiorowe nekrologii z nazwami formacji wojskowych Armii Krajowej, co wprawiało komunistów w rozdrażnienie. Wskutek zabiegów Zygmunta Augustyńskiego u ministra [[Władysław Kiernik|Władysława Kiernika]] oraz w kierownictwie MON, 8 października 1946 Komitet Ekshumacyjno – Pogrzebowy batalionu „Gustaw” otrzymał działkę na kwaterę wojenną B-24 (tj. 6 rzędów po 15 miejsc) na [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|cmentarzu wojskowym na Powązkach]]<ref>Butwiłło Jerzy, Nasierowski Maciej, Środowisko żołnierzy batalionów AK „Gustaw” i „Harnaś”, Kalendarium 1945-2001, Warszawa 2002, ISBN 916615.</ref>.
