Główny Komitet Ratunkowy: Różnice pomiędzy wersjami

GKR czerpał niezbędne do funkcjonowania środki z różnorodnych źródeł. Początkowo bardzo znaczna ich część pochodziła z [[Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce|Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny]] w Polsce (tzw. Komitetu Vevejskiego) i [[Książęco-Biskupi Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny|Książęco-Biskupiego Komitetu]] w Krakowie. Budżety Komitetów poważnie wzmacniały też datki przekazywane przez władze okupacyjne (szczególnie w późniejszym okresie, gdy środki pochodzące z dwóch pierwszych źródeł zaczęły maleć). W czerwcu 1918 r. GKR utrzymywał w sumie 160 schronisk, przytułków z całodziennym wyżywieniem oraz ochron, 80 tanich kuchni, jadłodajni i herbaciarni, 12 szpitali i 80 ambulatoriów. Jedną z najważniejszych i jednocześnie najtrudniejszych kwestii, którymi zajmowały się komitety ratunkowe, było zabezpieczenie aprowizacji społeczeństwa na danym terenie i rozwiązywanie problemów z tym związanych. Na szeroką skalę prowadziły także akcję zaopatrzenia ubogiej ludności w odzież i obuwie. Pośredniczyły one również w umieszczaniu na wsi podczas miesięcy letnich dzieci z większych miast. Komitety ratunkowe zajmowały się także problemem odbudowy zniszczonych terenów oraz kwestią uzyskania wynagrodzenia za poniesione straty w związku z działaniami wojennymi i rejestracją tych strat<ref>[[Marek Przeniosło]], ''Organizacje samopomocy społecznej w Królestwie Polskim w latach I wojny światowej'' w: ''[[Niepodległość i Pamięć]]'' nr 1 (33) 2011 s. 61–62.</ref>.

 

 

== Przypisy ==