Północ, północny zachód: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Scenariusz i przygotowania: źródło |
m →Realizacja: drobne redakcyjne |
||
Linia 99:
[[Plik:North by Northwest stars pose at Rushmore.jpg|mały|James Mason, Eva Marie Saint i Cary Grant na tle Mount Rushmore]]
W opinii Colemana w trakcie kręcenia było wiele frustrujących i irytujących momentów{{odn|Coleman|2007|s=281}}. Ponieważ ekipa nie uzyskała zgody na filmowanie wewnątrz siedziby ONZ, gdzie rozgrywał się kluczowy dla całego filmu epizod{{odn|Ackroyd|2017|s=233–234}}, [[Operator filmowy|operator]] [[Robert Burks]] potajemnie wykonał tzw. „master shot” (czyli długie [[Ujęcie (film)|ujęcie]] sceny, w którym zawarty jest cały fragment [[dramat]]urgiczny) bohatera kreowanego przez Granta, idącego w stronę budynku ONZ{{#tag:ref|Władze ONZ, po przeczytaniu ostatecznej wersji scenariusza filmu, nie wyraziły zgody na realizację zdjęć w samym budynku, jak i jego obrębie{{odn|Coleman|2007|s=282}} (według Hitchcocka ówczesny [[Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych|sekretarz generalny]] [[Dag Hammarskjöld]] – po doświadczeniu z obrazem ''[[The Glass Wall]]'' z 1953 – zabronił realizacji filmów w budynku ONZ){{odn|Truffaut|2005|s=237}}. Coleman nawiązał znajomość z jednym z pracowników odpowiedzialnych za bezpieczeństwo, który wyraził zgodę na sfilmowanie dwóch ujęć pod pewnymi warunkami. Na terenie posiadłości znajdowała się brama prowadząca od [[First Avenue (Nowy Jork)|First Avenue]]. Ekipa dostała zezwolenie na filmowanie (według Colemana mieli pięć minut czasu) równo o godzinie dziewiątej rano. Filmowcy nie zdążyli na czas, ponieważ zostali zatrzymani przez korek uliczny{{odn|Coleman|2007|s=282}}.|group="uwaga"}}. Początkowo Coleman chciał skorzystać z kamery potajemnie ukrytej w furgonetce, lecz został zdemaskowany przez personel bezpieczeństwa ONZ. Cały materiał sfilmowano za pomocą kamery wyposażonej w [[Obiektyw długoogniskowy|długą ogniskową]], ukrytej w pobliskim budynku{{odn|Coleman|2007|s=282–283}}. Aby sfotografować, a następnie wiernie odtworzyć w studiu wnętrza siedziby ONZ, zatrudniono fotosistę, który przedostał się do budynku, gdzie dyskretnie uchwycił kluczowe zdjęcia wnętrz{{odn|McGilligan|2005|s=713}}{{odn|Truffaut|2005|s=237}}, w tym hol wejściowy{{#tag:ref|W rozmowie z François Truffautem Hitchcock przyznał, że razem z fotosistą przebywał w siedzibie ONZ, szepcząc i doradzając, które elementy szczególnie wymagają sfotografowania{{odn|McGilligan|2005|s=713}}{{odn|Truffaut|2005|s=237}}.|group="uwaga"}}{{odn|Ackroyd|2017|s=234}}.
W scenie realizowanej w nowojorskim hotelu Plaza, gdzie bohaterowie kreowani przez Granta i Landis oraz dwóch zabójców wysiada z windy, miała miejsce niecodzienna sytuacja. Kiedy kamera była gotowa do nagrywania, a aktorzy do wyjścia z windy, nagle z sąsiedniej windy wysiadło dwoje ludzi, którzy byli oszołomieni widokiem kamer i ekipy filmowej. „Gdy zobaczyli, że wszyscy gapimy się na nich, nie wiedzieli czy wskoczyć z powrotem do windy i zamknąć drzwi, czy wybiec na zewnątrz (…) Więc po prostu stali w milczeniu, wpatrując się w tłum ludzi. Tą piękną parą byli Elizabeth Taylor i [[Eddie Fisher (piosenkarz)|Eddie Fisher]]. Po raz pierwszy ich romans został ujawniony opinii publicznej” – relacjonował Coleman{{#tag:ref|W owym czasie piosenkarz był mężem aktorki [[Debbie Reynolds]]{{odn|Coleman|2007|s=282}}.|group="uwaga"}}{{odn|Coleman|2007|s=281–282}}.
| |||