Aleksander Ogiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 37:
Był wyznawcą [[prawosławie|prawosławia]] i ostatnim senatorem niekatolikiem. W [[1662]] roku był dyrektorem sejmiku wiłkomirskiego. Na sejmie 1662 roku wyznaczony z [[Senat (I Rzeczpospolita)|Senatu]] komisarzem do zapłaty [[Armia Wielkiego Księstwa Litewskiego|wojsku Wielkiego Księstwa Litewskiego]]<ref>Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 416.</ref>.
Żonaty był dwukrotnie. Za pierwszym razem pojął za żonę Aleksandrę Elżbietę Szemet (Szemiot), córkę kasztelana smoleńskiego [[Wacław Szemiot|Wacława Szemiota]] i Halszki z [[Chodkiewiczowie herbu własnego|Chodkiewiczów]]<ref>Szemiot Wacław (zm. 1599) [w:] Polski Słownik Biograficzny'','' t. 48, s. 161.</ref>, która urodziła mu dwóch synów Jana i [[Bohdan Ogiński (zm. 1649)|Bogdana]]. Po jej śmierci poślubił Katarzynę z książąt [[Połubińscy|Połubińskich]], córkę Konstantego i Zofii z [[Sapiehowie|Sapiehów]]; miał z nią troje dzieci: [[Marcjan Aleksander Ogiński|Marcjana]], Aleksandrę - żonę pisarza wielkiego litewskiego Andrzeja Kazimierza Kieżgajło-Zawiszy (syna [[Krzysztof Kieżgajło Zawisza|Krzysztofa Kieżgajło-Zawiszy]])<ref>K. Niesiecki, Herbarz Polski, Lipsk 1845, t. 10, s. 110-111</ref>; i Teodorę - żonę Jana Grużewskiego<ref>[[Henryk Lulewicz]], Aleksander Ogiński, w: [[Polski Słownik Biograficzny]], t. XXIII, [[1978]], s. 594-597.</ref>.
Był ostatnim senatorem niekatolikiem w [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkim Księstwie Litewskim]]. Pochowany 7 czerwca 1667 roku w [[Cerkiew Św. Ducha w Wilnie|Cerkwi Świętego Ducha w Wilnie]]<ref>[http://ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/aleksander-oginski-z-kozielska-h-wlasnego Internetowy Polski Słownik Biograficzny, hasło autorstwa Henryka Lulewicza]</ref>.
| |||