Ted Bundy: Różnice pomiędzy wersjami

Bundy urodził się jako Theodore Robert Cowell, w domu samotnej matki, w [[Burlington (Vermont)|Burlington]], w stanie [[Vermont]], na [[północ]]nym-[[wschód|wschodzie]] USA. Jego matka, Eleanor Louise Cowell była sprzedawczynią, ojca nigdy nie poznał – w [[akt urodzenia|akcie urodzenia]] podane było nazwisko Lloyd Marshall<ref>Rule, 2000, s. 8, 17.</ref> (ur. 1916), jednak później matka twierdziła, że jest nim niejaki Jack Worthington –, weteran wojenny; pojawia się również sugestia, że Ted był wynikiem [[kazirodztwo|kazirodczego]] związku Louise z jej ojcem Samuelem Cowellem<ref>Michaud, Aynesworth, 1999, s. 56.</ref>. Louise wraz z Tedem zamieszkała u swych rodziców w [[Filadelfia|Filadelfii]]. By uniknąć napiętnowania związanego z posiadaniem nieślubnego dziecka, został zaadoptowany przez dziadków; przez wiele lat (aż do 1968) był wychowany w przeświadczeniu, że jego matka jest jego siostrą.

Bundy bardzo wcześnie rozpoczął działalność [[Przestępstwo|kryminalną]]. Jeszcze jako uczeń szkoły podstawowej dopuszczającdopuszczał się drobnych [[kradzież]]y w sklepach; interesował się [[narciarstwo|narciarstwem]], w związku z tym zawłaszczał sprzęt i fałszował bilety na [[wyciąg narciarski|wyciągi]]. Był dwukrotnie aresztowany jako młodociany, jednak jego rejestr kryminalny z lat młodzieńczych uległ później [[zatarcie skazania|zatarciu]].

W 1965 Bundy ukończył szkołę średnią i dzięki stypendium rozpoczął studia na [[University of Puget Sound]] ([[psychologia]] i [[orientalistyka]]); po dwóch semestrach przeniósł się jednak na [[University of Washington]] w [[Seattle]]. W trakcie studiów podejmował różne prace dorywcze, m.in. w sklepie. W ramach praktyki studenckiej był [[wolontariat|wolontariuszem]] w centrum pomocy kryzysowej dla osób skłaniających się ku [[samobójstwo|samobójstwu]]. Poznał tam [[Ann Rule]], reporterkę zajmująca się sprawami kryminalnymi. Ironią losu byłjest fakt, że Rule pisała później artykuły poświęcone zbrodniom Teda, nieświadoma, że dawny młodszy kolega jest ich sprawcą.

W 1967 Bundy nawiązał poważniejszy związek miłosny ze „Stephanie Brooks” (imię i nazwisko zmienione), jednak rok później dziewczyna ukończyła studia i zerwała znajomość, określając Teda jako niedojrzałego i pozbawionego wszelkiej ambicji. W tym samym czasie odkrył prawdę o swojej rodzinie<ref>Rule, 2000, s. 16-17</ref> (inne źródła podają, że miałobyło to miejsce wcześniej<ref>Michaud, Aynesworth, 1999, s. 63</ref>). Nastąpiła w nim duża przemiana, stał się pewnym siebie i przebojowym mężczyzną. Zaangażował się w kampanię o uzyskanie nominacji prezydenckiej z ramienia [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Partii Republikańskiej]] dla [[Nelson Rockefeller|Nelsona Rockefellera]], wznowił studia, ciesząc się sympatią kolegów i wykładowców. W 1969 zaczął się spotykać z „Elizabeth Kendall” (nazwisko zmienione)<ref>Później napisała książkę ''Phantom Prince: My Life with Ted Bundy'', pierwsze wyd. 1981.</ref>, rozwódką samotnie wychowującą córkę; związek ten trwał ponad 6 lat, aż do jego skazania w 1976 za porwanie.

W 1972 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Seattle i podjął pracę w stanowym biurze Republikanów; podczas kampanii wyborczej na gubernatora stanu doszło do niewielkiego skandalu z udziałem Bundy’ego – został rozpoznany, gdy podszywał się pod studenta i nagrywał spotkania wyborcze [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|demokratycznego oponenta]]. W 1973 podjął studia [[nauki prawne|prawnicze]], które jednak szybko porzucił wiosną 1974.

Pierwszych morderstw Bundy dopuścił się na terenie stanu [[Waszyngton (stan)|Waszyngton]]. Wciąż nie wiadomo, kiedy dokładnie zaczął zabijać. Wielu ekspertów w tej sprawie, w tym Ann Rule i były detektyw [[Hrabstwo King (Waszyngton)|hrabstwa King]], [[Robert Keppel]], jest zdania, że Ted stał się mordercą, będąc jeszcze nastolatkiem. Ośmioletnia Anne Marie Burr z Tacomy, mieszkająca w sąsiedztwie Bundych, zaginęła bez śladu w 1961, gdy Ted miał 14 lat. Bundy, mimo że przyznał się do wielu innych morderstw, w tym przypadku zdecydowanie zaprzeczył. Dzień przed egzekucją przyznał się swojemu prawnikowi, że po raz pierwszy porwał kobietę w 1969, zaś zabił kobietę w 1972. Przez wiele lat był podejrzany o morderstwo kobiety w grudniu 1973, jednak [[analiza DNA]] pozwoliła na ujęcie prawdziwego sprawcy w 2002<ref>[http://news.theolympian.com/stories/20020309/HomePageStories/31824.shtml ''DNA evidence points finger in 28-year-old murder case'', „The Olympian”, 9 marca 2002]</ref>. Wiadomo, że co najmniej kilku kobietom, potencjalnym ofiarom, które planował i próbował uprowadzić, udało się szczęśliwie uniknąć ataku i porwania.

Najwcześniejsze zabójstwo, do jakiego się przyznał i które udowodniono, miało miejsce w 1974. Dopuścił się go więc w wieku dwudziestu siedmiu lat. Jednak jeden ze znajomych Bundy’ego widział już w 1973 widział [[kajdanki]] na tylnym siedzeniu jego [[Barwa beżowa|beżowego]] [[volkswagen]]a (model [[Volkswagen Garbus|„Garbus”Garbus]]), wyprodukowanego w 1968, którego Bundy był właścicielem od 1969 do 1975. Wyjął ze swojego samochodu przednie siedzenie pasażera, aby łatwiej ukryć i przewozić ciała. Kolejne zbrodnie popełniał z częstotliwością mniej więcej miesięczną. Przyszłe lata miały pokazać, że był bardzo sprytnym i przebiegłym przestępcą.

Krótko po północy 4 stycznia 1974, Bundy włamał się do sypialni osiemnastoletniej tancerki i studentki University of Washington '''„Joni Lenz”''' (imię i nazwisko zmienione) i zadał jej kilka silnych ciosów w głowę [[Metal (materiałoznawstwo)|metalowym]] prętem wyrwanym z ramy łóżka. Dziewczyna została znaleziona następnego dnia [[Zgwałcenie|zgwałcona]], w stanie [[śpiączka|śpiączki]], leżąca na łóżku w kałuży [[Krew|krwi]], z [[wziernik ginekologiczny|wziernikiem ginekologicznym]] tkwiącym w [[Pochwa człowieka|pochwie]]. Przeżyła atak i wybudziła się po 10 dniach, ale odniosła trwałe uszkodzenia [[mózgowie|mózgu]]. Była jedną z 5 znanych [[Policja|policji]] kobiet, które przeżyły ataki Bundy’ego<ref>{{Cytuj pismo | autor = Jerzy Klimczak | tytuł = Ted Bundy: seryjny morderca, nekrofil, ulubieniec Ameryki | url = https://histmag.org/Ted-Bundy-seryjny-morderca-nekrofil-ulubieniec-Ameryki-18685 | czasopismo = Histmag.org | data = maj 2019 | data dostępu = 09.05.2019}}</ref>.

Następną ofiarą Bundy’ego była dwudziestojednoletnia '''Lynda Ann Healy''', również studentka tego samego uniwersytetu. Po północy 31 stycznia 1974 włamał się do jej sypialni, pobił dziewczynę do nieprzytomności, ubrał w dżinsy i koszulę, zawinął w prześcieradło i wyniósł z pokoju. Dopiero ponad rok później znaleziono jej [[Czaszka|czaszkę]] i [[Żuchwa|żuchwę]] (wraz ze szczątkami kilku późniejszych ofiar) w górach na [[wschód]] od miasta [[Issaquah]].

17 kwietnia osiemnastoletnia '''Susan Elaine Rancourt''' zniknęła z kampusu [[Central Washington University|Central Washington State College]] w [[Ellensburg]]u i już więcej nie widziano jej żywej. Dwie inne studentki zeznały niezależnie od siebie, że spotkały (jedna w noc zniknięcia Susan, druga trzy dni wcześniej) człowieka z ramieniem w gipsie, który prosił je, by pomogły mu zanieść książki do volkswagena „Garbusa”garbusa.

Bundy powrócił do stanu Waszyngton. 1 czerwca dwudziestodwuletnia '''Brenda Carol Ball''', pierwsza ofiara Bundy’ego nie będącaniebędąca studentką, wyszła z baru ''The Flame Tavern'' w mieście [[Burien]], by zniknąć bez wieści na 9 miesięcy.

Rankiem 11 czerwca 1974 osiemnastoletnia '''Georgeann Hawkins''', studentka University of Washington, wyszła z akademika swojego chłopaka, kierując się do budynku stowarzyszenia dziewcząt ''Kappa Alpha Theta'', do którego należała. Miała do przebycia dystans trzydziestu [[metr]]ów, jednak nigdy nie dotarła do celu. Świadkowie informowali, że poprzedniej nocy widzieli mężczyznę z nogą w gipsie; jedna ze studentek zeznała, że wspomniany mężczyzna prosił ją o pomoc w zaniesieniu aktówki do stojącego w pobliżu auta. Niedługo przed egzekucją Bundy zeznał, że czekał na ofiarę zaczajony za siedzibą stowarzyszenia, skąd wyszedł wsparty na [[Kula (rehabilitacja)|kulach]] lekarskich. Dziewczyna zgodziła się pomóc i towarzyszyła Bundy’emu do samochodu, gdzie została ogłuszona przygotowanym zawczasu [[Łom (narzędzie)|łomem]]. Potem morderca skuł ją kajdankami i wepchnął do samochodu, by później udusić, w ustronnym miejscu.

Seria morderstw doszła do punktu kulminacyjnego 14 lipca 1974. Bundy w biały dzień porwał z zatłoczonej plaży nad jeziorem [[Sammamish]] (koło Issaquah) dwie kobiety: dwudziestotrzyletnią '''Janice Ann Ott''' i dziewiętnastoletnią '''Denise Marie Naslund'''. Kilka osób zeznało później, że spotkało wtedy młodego, przystojnego mężczyznę w białym stroju tenisowym, z lewą ręką na [[Temblak (medycyna)|temblaku]], przedstawiającego siebiesię jako Ted. Pięć świadków to kobiety, które były proszone o pomoc w zdjęciu łódki z dachu samochodu. Inni świadkowie oświadczyli, iż widzieli mężczyznę zaczepiającego J. Ott, która potem odeszła w jego towarzystwie. Jak się później okazało, byli ostatnimi, którzy widzieli ją żywą. D. Naslund zaginęła cztery godziny później.

Po tych zdarzeniach policji udało się uzyskać dokładny opis podejrzanego i jego brązowego garbusa. Niektórzy świadkowie powiedzieli, że Ted mówił jak gdyby [[Brytyjska odmiana języka angielskiego|brytyjską odmianą języka angielskiego]]. Wkrótce w rejonie Seattle rozkolportowano ulotki ostrzegawcze. Rysopis został przedstawiony w lokalnej prasie i w wiadomościach telewizyjnych. Kilka osób, w tym dawna współpracowniczka A. Rule, dawny profesor psychologii, jak i ówczesna dziewczyna Bundy’ego<ref>Wspomina ona w swojej książce, że w sierpniu 1974 zawiadomiła anonimowo policję. Jesienią wykonała drugi telefon, tym razem dodatkowo zgodziła się dostarczyć zdjęcie Bundy’ego. Świadkowie jednak nie rozpoznali go jako sprawcy (za R. Bell).</ref>, wskazaływskazało go jako możliwego podejrzanego. Policja nie zwróciła jednak specjalnej uwagi na te zgłoszenia, ponieważ dziennie otrzymywała do 200 informacji w tej sprawie, a Theodore Bundy był porządnym studentem prawa.

Na szczątki J. Ott i D. Naslund przypadkowo natknęli się myśliwi 7 września 1974, w lesie niedaleko jeziora Sammamish, w pobliżu [[Interstate 90|autostrady międzystanowej nr 90]]. Odnaleziono tam również żeńskie kręgi i kość udową, prawdopodobnie należące do G. Hawkins, jak twierdził Bundy krótko przed swoją egzekucją. Pomiędzy 1 a 3 marca 1975, w pobliżu w górach Taylor, odnaleziono czaszki i żuchwy 4 ofiar: L. A. Healy, S. Rancourt, K. Parks i B. Ball. Po latach Bundy zeznał, że porzucił tam również bezgłowe ciało D. Manson, którą zwabił do swojego samochodu podstępem z kulami lekarskimi, ogłuszył łomem, wywiózł, a następnie zgwałcił i udusił, jednak ciało nie zostało ono nigdy znalezione.

Przed egzekucją Bundy wyznał, że 2 września 1974, w sąsiednim stanie [[Idaho]], zabrał nastoletnią [[autostop]]owiczkę. Następnie zgwałcił ją i udusił. Jej tożsamości nie udało się ustalić, jak również nigdy nie odnaleziono ciała.

Następną ofiarą Bundy’ego stała się '''Laura Aime''', również siedemnastolatka, która zniknęła po opuszczeniu [[halloween]]owej zabawy w miejscowości Lehi, 31 października 1974. Jej nagie ciało zostało odkryte miesiąc później przez wędrowców w [[Dzień Dziękczynienia|Święto Dziękczynienia]], przez wędrowców na brzegu rzeki w górach [[Wasatch]]. Została pobita tak, że nie można jej było rozpoznać, zgwałcona, a następnie uduszona własną skarpetką.

8 listopada w małym miasteczku [[Murray (Utah)|Murray]], osiemnastoletnia '''Carol DaRonch''' ledwo uszła z życiem ze spotkania z TedemBundym. Bundy nawiązałNawiązał z nią kontakt w centrum handlowym, podszywając się pod oficera policji o nazwisku ''Roseland''. Powiedział jej, że ktoś próbował włamać się do jej samochodu, i poprosił ją, aby poszła z nim na posterunek policji. Bundy zwabił ją do swojego samochodu, ale DaRonch odmówiła zapięcia pasa bezpieczeństwa. Bundy ruszył, ale wkrótce szarpnął i zaatakował oraz usiłował zatrzasnąć na jej rękach kajdanki. W trakcie szamotaniny, szczęśliwie dla zaatakowanej dziewczyny, udało mu się to zrobić, zamykając obie obręcze tylko na jednym przegubie. Bundy wydobył swój łom i zadał cios w głowę DaRonch, ale dziewczynie udało się złapać go w powietrzu. Otworzyła drzwi samochodu i wyskoczyła w biegu na ulicę, wychodząc z incydentu jedynie z zadrapaniami i guzem na głowie od ciosu ciężkim narzędziem, zadanego przez niedoszłego mordercę. Była drugą ofiarą Bundy’ego, która przeżyła napaść. Z jej ubrania policja uzyskała próbkę krwi napastnika<ref>(Bell)</ref>. Za to porwanie został później skazany, po raz pierwszy jako dorosły, na 15 lat pozbawienia wolności.

Około godzinę później w szkole [[Viewmont High School]] w mieście [[Bountiful]], oddalonym od Murray o około 30 [[Kilometr|km]], pojawił się dziwnie wyglądający mężczyzna. W audytorium szkoły odbywało się przedstawienie kółka aktorskiego. Dziwny mężczyzna zagadnął najpierw nauczycielkę aktorstwa, a następnie uczennicę, prosząc obie o wyjście na parking, aby zidentyfikować jakiś samochód. Obie jednak odmówiły. Przed końcem przedstawienia nauczycielka zobaczyła go jednak znowu, dyszącego, rozczochranego, z ubraniem w nieładzie. Inny uczeń widział go przyczajonego na tyłach audytorium. Sfrustrowany wcześniejszym niepowodzeniem, Bundy porwał siedemnastoletnią '''Debrę „Debby” Kent''', oglądającą szkolne przedstawienie. Siedemnastoletnia Debbie samotnie wyszła z przedstawienia wcześniej, chciała bowiem odebrać brata, jednak jej samochód nigdy nie opuścił parkingu. Okoliczni mieszkańcy donieśli później, że słyszeli krzyki, a policja znalazła na parkingu kluczyk, pasujący do kajdanek pozostawionych na rękach C. DaRonch. Ciała Kent nigdy nie odnaleziono. Przed egzekucją Bundy wyznał, że wyrzucił zwłoki na wysypisko znajdujące się blisko miasta [[Fairview (Utah)|Fairview]]. Policja, po intensywnym przeszukiwaniu wskazanego miejsca, znalazła ludzką [[Rzepka|rzepkę]], która odpowiadała osobie wzrostu i wieku Kent. [[Analiza DNA]] wówczas jeszcze nie istniała. Była to ostatnia znana ofiara Bundy’ego w 1974.

W 1975, wciąż studiując na University of Utah, Bundy przeniósł swoją zbrodniczą działalność do kolejnego, sąsiedniego stanu [[Kolorado (stan)|Kolorado]]. 12 stycznia 1975 dwudziestotrzyletnia pielęgniarka '''Caryn Campbell''' ze stanu [[Michigan]] zniknęła z hotelu ''Wildwood Inn'' w [[Snowmass Village|Snowmass]] (środkowe Kolorado), gdzie wypoczywała z narzeczonym i dwójką jego dzieci. Zaginęła na dystansie ok. 16 metrów, pomiędzy drzwiami windy a drzwiami swego pokoju. Jej ciało odnaleziono 17 lutego przy drodze niedaleko Snowmass.

15 marca zniknęła dwudziestosześcioletnia '''Julie Cunningham''', instruktorka narciarska z [[Vail (Kolorado)]], gdy wyszła do nieodległej tawerny. Bundy wyznał, że jej ciało zakopał niedaleko miasteczka [[Rifle (Kolorado)|Rifle]] w [[Hrabstwo Garfield (Kolorado)|hrabstwie Garfield]], ale po badaniu terenu nie znaleziono żadnych szczątków. Przed egzekucją Bundy opowiedział ze szczegółami o tym zabójstwie. Aby zdobyć zaufanie Cunningham i zbliżyć się do niej, użył podstępu. Opierając się na kulach lekarskich, poprosił ją o pomoc w przeniesieniu butów narciarskich do samochodu. W samochodzie uderzył ją łomem i unieruchomił kajdankami, a później udusił w podobny sposób jak G. Hawkins w czerwcu 1974.

6 maja w [[Pocatello]], ponownie w stanie [[Idaho]], Bundy porwał ze szkoły [[Alameda Junior High School]] dwunastoletnią '''Lynette Culver''', w sposób podobny jak C. DaRonch. Wywabił ją ze szkolnego placu zabaw i zabrał do hotelu ''Holiday Inn'', gdzie miał pokój. Tam zgwałcił ją, a następnie utopił. Nie wiadomo, gdzie znajduje się jej ciało.

Bundy został aresztowany pierwszy raz 16 sierpnia 1975 w [[West Valley City]] (stan Utah), bowiem nie zatrzymał się do kontroli drogowej. Przeszukanie samochodu zakończyło się odkryciem maski narciarskiej („kominiarki”kominiarki zasłaniającej całą twarz, z otworami jedynie na oczy i usta), kolejnej maski z pończochy, rękawiczek, łomu, kajdanek, worków na śmieci, zwoju liny, oskarduoskarda, latarki i innych przedmiotów. Całość wydała się policjantom bardzo podejrzana. Uznali, że mogą to być narzędzia włamywacza, i aresztowali Bundy’ego. Bundy spokojnieSpokojnie zeznał, że maski potrzebuje do jazdy na nartach, a kajdanki znalazł w kontenerze na śmieci. Śledczy z Utah powiązał Bundy’ego i jego volkswagena z porwaniem C. DaRonch, morderstwami oraz zaginięciami kobiet w Utah i Kolorado. Przeszukano jego mieszkanie. Następnie okazano Bundy’ego C. DaRonch i świadkom ze szkoły w Bountiful, którzy rozpoznali go.

Po 14 napadach (12 ofiar śmiertelnych) w 1974 oraz 5 napadach (5 ofiar śmiertelnych) w 1975, 16 sierpnia 1975, aresztowanie przerwało ''rajd śmierci'' Bundy’ego po północnym zachodzie i centrum USA. Ciał trzech ofiar z 1974 (D. Manson, N. Wilcox, D. Kent) oraz czterech ofiar z 1975 (J. Cunningham, D. Oliverson, L. Culver i S. Curtis) nie odkryto do dzisiaj. Społeczeństwu wydawało się, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, jednak przyszłość miała pokazać, że Bundy jako morderca nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

22 października 1976 Bundy został oskarżony o zamordowanie C. Campbell. Przekonany o nieudolności swoich obrońców, postanowił bronić się sam. Uzyskał zgodę na korzystanie z biblioteki sądowej. 7 czerwca 1977, w trakcie przygotowań do przesłuchań w sprawie C. Campbell, został zabrany do sądu [[Hrabstwo Pitkin (Kolorado)|hrabstwa Pitkin]], w mieście [[Aspen]]. Podczas przerwy w obradach sądu otrzymał zgodę na skorzystanie z biblioteki sądowej. Podczas wizyty w czytelni wyskoczył z okna pierwszego piętra, uszkadzając sobie jedynie kostkę prawej nogi, i zaczął uciekać. Był wolny. Początkowy bieg zamienił w swobodny spacer w [[Górygóry Aspen]]. Niewykryty dotarł na ich szczyt, gdzie w opuszczonej chacie myśliwskiej odpoczywał przez 2 dni. Później przezPrzez kolejne 2 dni wędrował bez celu w koło po górach, ponieważ stracił zdolność rozpoznawania kierunków. Przegapił 2 trasy prowadzące z gór w dół, do miasteczka [[Crested Butte (Colorado)|Crested Butte]], do którego zamierzał dotrzeć. Na swojej drodze spotkał się z uzbrojonym mężczyzną, który był jednym z przeczesujących góry w poszukiwaniu Bundy’ego, udało mu się jednak wyłgać i uniknąć zagrożenia. 13 czerwca ukradł samochód, który napotkał w górach przy jakiejś chatce. Pomimo zmęczenia, niewyspania i bólu skręconej kostki, wrócił samochodem do Aspen. Udałoby mu się uciec, gdyby jego [[cadillac]] nie został zauważony przez policjantów, ponieważ jechał bez świateł i nie utrzymywał się na swoim pasie ruchu. Policjanci zatrzymali wóz Bundy’ego, rozpoznali go i zabrali z powrotem do więzienia. Bundy przebywał na wolności 6 [[Doba|dób]].

Bundy przetrzymywany był w więzieniu w miasteczku [[Glenwood Springs]], gdzie oczekiwał na kolejny proces i opracowywał kolejną ucieczkę. Mimo podwyższonych środków bezpieczeństwa Bundy podjął kolejną próbę oswobodzenia się. Zdobył [[piła (narzędzie)|piłkę]] do metalu i gotówkę w wysokości 500 dolarów (później twierdził, że piłę otrzymał od innego osadzonego, a pieniądze zostały przemycone do zakładu przez odwiedzających go znajomych). Przez ponad 2 tygodnie wycinał spawy w suficie swojej celi, dzięki czemu utworzył niewielki otwór. Po odchudzaniu i zmniejszeniu gabarytów ciała był w stanie przecisnąć się przez ten otwór i czołgać się w przestrzeni nad sufitem. Jeden ze współwięźniów poinformował strażników, że słyszał, jak Bundy porusza się i hałasuje w swojej celi przez kilka nocy przed ucieczką, jednak niczego nie odkryto. 23 grudnia 1977 została wyznaczona data rozpoczęcia i miejsce procesu w sprawie zamordowania C. Campbell. Miało to nastąpić 9 stycznia 1978 w [[Colorado Springs]], co oznaczało że Bundy wkrótce zostanie przetransportowany do innego więzienia. W nocy, 30 grudnia 1977, Bundy ubrał się ciepło, a na swoim łóżku ułożył książki i segregatory, które nakrył swoim kocem, by wyglądało, jakby spał. Wypełzł przez otwór i przepełzł do miejsca, które znajdowało się dokładnie nad składzikiem bielizny naczelnika więzienia. Szczęśliwie dla Bundy’ego tego wieczoru naczelnika i jego żony nie było w domu. Wskoczył do ich mieszkania, by następnie opuścić więzienie przez drzwi. Był poza murami więzienia, lecz pieszo, w środku zimowej nocy. Ukradł z parkingu uszkodzony samochód marki [[MG]] i odjechał, jednak silnik zgasł w górach. Bundy utknął na poboczu [[Autostrada międzystanowa nr 70|autostrady międzystanowej nr 70]], jednak jakiś kierowca zabrał go do miasteczka Vail. Tam Bundy złapał autobus do [[Denver]], gdzie wsiadł na pokład samolotu linii [[Trans World Airlines|TWA]], odlatującego o 8:55 rano do [[Chicago]] w stanie [[Illinois]] (użył pieniędzy od przyjaciół odwiedzających go w więzieniu). Ucieczka wydała się dopiero 17 godzin później, gdy Bundy był już na północnym wschodzie USA, w Chicago, prawie 2000 km od więzienia.