Schutztruppe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 2:
[[Plik:Schutztruppe Abreise.jpg|thumb|Żołnierz Schutztruppe z [[Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia|Niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej]]]]
'''Schutztruppe''' ([[niem.]] ''Schutz'' 'ochrona,'; ''Trupp'' 'oddział', lm. ''Truppen'') – [[Cesarstwo Niemieckie|niemieckie]] oddziały kolonialne stacjonujące wyłącznie w [[Ekspansja kolonialna Niemiec na przełomie XIX i XX wieku|koloniach afrykańskich]] między
W
* [[Niemiecka Afryka Wschodnia]] – 14 kompanii, 410 [[Niemcy (naród)|Niemców]] i 2600 tubylców tzw. ''[[Askarysi|Askari]]''. Dowódcą tych oddziałów był [[Paul von Lettow-Vorbeck]]. Oddziały te były ostatnimi walczącymi oddziałami niemieckimi w czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]].
* [[Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia]] – 10 kompanii, 1900 żołnierzy, prawie wyłącznie Niemcy oraz [[Burowie]] i [[Austriacy]].
Linia 10:
* [[Togoland]] – ok. 1000 żołnierzy i ochotników. Oddziały te poddały się już pod koniec sierpnia 1914 roku [[Brytyjczycy|Brytyjczykom]] i [[Francuzi|Francuzom]].
==Schutztruppe w I wojnie światowej==
===Niemiecka Afryka Wschodnia===
[[Plik:Bundesarchiv Bild 183-R19361, Deutsch-Ostafrika, Deutsches Feldgeschütz.jpg|thumb|Żołnierze Schutztruppe wraz z [[Askarysi|Askarysami]] podczas walk w Niemieckiej Afryce Wschodniej]]
Brytyjczycy w listopadzie 1914 roku rozpoczęli działania atakiem na północnym wschodzie kolonii, który przyniósł im porażki w [[Tanga]], w Longido na [[Kilimandżaro]] i Jassini, na wybrzeżu. Potem wojna ograniczyła się do większej liczby potyczek granicznych. Przed połączonym atakiem Brytyjczyków z [[Kenia|Kenii]] i [[Rodezja|Rodezji]] i Belgów z [[Konga]], Schutztruppe przeniosła się na południe kolonii. Niemcy pozostali do listopada 1917 roku w stale kurczącym się obszarze na południowym wschodzie kolonii. Po ciężkich stratach, dowódca [[Paul von Lettow-Vorbeck]], pozostawił rannych i przeniósł się na terytorium Portugalii w [[Mozambik|Mozambiku]] z niewielką siłą prawie 1900 żołnierzy. Ponownie był ścigany przez jednostki brytyjskie, ale mógł kilkakrotnie odświeżyć zaopatrzenie i uniknąć zdecydowanej walki z silniejszymi przeciwnikami.
28 września 1918 roku jeszcze około 1500 żołnierzy Schutztruppe przeniosło się z Mozambiku z powrotem na terytorium niemieckiej kolonii i pomaszerowało w kierunku brytyjskiej kolonii [[Rodezja Północna|Rodezji Północnej]]. 1 listopada 1918 roku Schutztruppe przeniosła się do Rodezji Północnej, gdzie 13 listopada 1918 roku przez pojmanego motocyklistę wojsk brytyjskich, który miał przy sobie dyspozycję zawieszenia broni w Europie dla dowódcy naczelnego brytyjskich wojsk kolonialnych, dowiedziała się o zakończeniu wojny. Nastąpiły negocjacje między niemieckim a brytyjskim dowódcą naczelnym w Afryce Wschodniej, a 25 listopada 1918 roku wciąż licząca 1300 osób Schutztruppe złożyła broń w [[Abercorn]] na południe od [[jezioro Tanganika|jeziora Tanganika]].
[[Plik:Bundesarchiv Bild 105-DOA7232, Deutsch-Ostafrika, Paul Emil von Lettow-Vorbeck.jpg|thumb|Żołnierze Schutztruppe z Niemieckiej Afryki Wschodniej, owacyjnie powitani w Berlinie]]
Oddziały Schutztruppe w Niemieckiej Afryce Wschodniej były jedynymi niemieckimi oddziałami w posiadłościach zamorskich, które nie zostały pokonane. W styczniu 1919 roku niemieccy żołnierze zostali odesłani z powrotem do Europy, gdzie 2 marca 1919 roku, owacyjnie powitano ich w [[Berlin]]ie.
===Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia===
[[Plik:1914-1915 Halbbatterie Westenfeld.JPG|thumb|Artyleria Schutztruppe podczas walk w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej]]
Wiadomość o wybuchu pierwszej wojny światowej dotarła do West 2 sierpnia 1914 roku za pośrednictwem łącza radiowego dużej stacji radiowej w [[Windhoek]]. Ewakuowano 50-kilometrowy pas wzdłuż granicy z [[Związek Południowej Afryki|Związkiem Południowej Afryki]]. Strona niemiecka zajęła należącą do ZPA eksklawę [[Walvis Bay]]. Pierwsze starcia z wojskami południowoafrykańskimi miały miejsce 13 września 1914 roku w okolicach posterunków policji w Nakop i Ramansdrift. 19 września około 2000 żołnierzy południowoafrykańskich zajęło [[Lüderitz]]. Dzień później wojska brytyjskie i ZPA przeszły rzekę [[Oranje]], ale został odparty w bitwie pod Sandfontein. Niemiecki dowódca Joachim von Heydebreck zginął 12 listopada 1914 roku podczas eksplozji. W dniu 25 grudnia 1914 roku Walvis Bay musiało zostać opuszczony z powodu ataków wojsk ZPA. W marcu 1915 roku wojska południowoafrykańskie przemaszerowały z Walvis Bay w kierunku [[Keetmanshoop]], które wpadło w ich ręce 19 kwietnia. Na południu Schutztruppe musiała ustąpić miejsca przytłaczającej potędze wroga i wycofała się na północ. Gubernator Theodor Seitz przeniósł swoją siedzibę z Windhoek do [[Grootfontein]] na początku maja. Schutztruppe była o wiele słabsza od wojsk ZPA.
Chociaż liczebność Schutztruppe została zwiększona do 5000 ludzi musiała ona stawić czoła 43000 żołnierzom ZPA. Niemcy mieli dwa dwupłatowce oraz pięć samochodów, podczas gdy wojska ZPA mogły użyć sześciu samolotów wojskowych i ponad 2000 pojazdów. Po tym, jak wojska ZPA coraz bardziej odepchnęły niemieckich obrońców na północ, w dniu 21 maja 1915 roku gubernator Seitz, zaproponował na próżno południowoafrykańskiemu generałowi [[Louis Botha|Botha]] zawieszenie broni. 1 lipca Niemcy ponieśli ostatnią i ostateczną porażkę w bitwie pod [[Otavi]], na zachód od Grootfontein. 9 lipca 1915 roku gubernator Seitz i podpułkownik Victor Franke podpisali kapitulację.
Aktywna część Schutztruppe została internowana w obozie niedaleko [[Aus]], rezerwiści mogli wrócić do Niemiec. Administracja niemieckiej kolonii została przejęta przez południowoafrykańskie wojsko.
===Kamerun===
[[Plik:German trenches in Garua.jpg|thumb|Okopy niemieckie podczas walk w Kamerunie]]
Stolica [[Jaunde]] została zajęta przez wojska brytyjskie w 1914 roku. Pod dowództwem Carla Zimmermanna w górzystym centrum Kamerunu Schutztruppe, która była słabsza pod względem liczby i materiału (głównie z powodu braku amunicji), była w stanie przeciwstawić się brytyjskim, belgijskim i francuskim oddziałom kolonialnym przez kolejne dwa lata. Większość żołnierzy tj. około 550 Niemców i około 5000 żołnierzy afrykańskich oraz cywilów przeszła na początku lutego 1916 roku granicę do sąsiedniego obszaru hiszpańskiego [[Rio Muni]] i została internowana na [[Fernando Póo]] lub w [[Hiszpania|Hiszpanii]]. 20 lutego 1916 roku ostatni garnizon w [[Mora (Kamerun)|Mora]] (północny Kamerun) pod dowództwem kapitana Ernsta von Rabena poddał się brytyjskiej armii kolonialnej.
== Linki zewnętrzne ==
| |||