Alka olbrzymia: Różnice pomiędzy wersjami

== Taksonomia i ewolucja ==

[[Plik:Pinguinus alfrednewtoni (fossil auk leg bone).jpg|thumb|left|Skamieniała [[kość ramienna]] żyjącego w [[miocen]]ie ''Pinguinus alfrednewtoni'']]

 

Zapis kopalny (zwłaszcza [[Grupa siostrzana|gatunku siostrzanego]] ''Pinguinus alfrednewtoni'') i wyniki badań molekularnych wskazują, że trzy blisko spokrewnione rodzaje rozdzieliły się niedługo po rozprzestrzenieniu się wzdłuż wybrzeży Oceanu Atlantyckiego ich wspólnego przodka. Prawdopodobnie owy przodek podobny był do mocno zbudowanego [[Morzyk piskliwy|morzyka piskliwego]] (''Synthliboramphus hypoleucus''). Do tego czasu [[Nurzyk zwyczajny|nurzyki zwyczajne]] (''Uria aalge'') zdążyły się już oddzielić od innych atlantyckich [[Alki|alk]]. Podobne alce zwyczajnej ptaki były pospolite na terenie Oceanu Atlantyckiego w [[pliocen]]ie, jednak ewolucja ''A. torda'' jest skąpo udokumentowana. Dane genetyczne można interpretować na korzyść dowolnej klasyfikacji, jednak ogólnie dowody wskazują na zasadność umieszczenia alki olbrzymiej w odrębnym rodzaju{{r|Moum}}. Część ornitologów sądzi, że właściwszym jest jednak umieszczenie alki olbrzymiej w rodzaju ''Alca''{{r|FA}}. Jest to jedyny udokumentowany przypadek brytyjskiego ptaka, który został wytępiony w czasach historycznych{{r|Bourne}}.

Do czasów współczesnych dochowało się 78 spreparowanych alk olbrzymich, w większości w muzeach, oraz blisko 75 jaj i 24 kompletne szkielety. Tylko cztery okazy reprezentują ptaki w upierzeniu letnim, dwa – młodociane. Nie zachowały się okazy piskląt. Każde jajo i okaz ma własny numer{{r|FA}}. Mimo że odnaleziono tysiące kości, istnieje niewiele zachowanych szkieletów{{r|luther}}. Znane są również naturalnie zmumifikowane szczątki z Funk Island, a oczy i narządy wewnętrzne dwóch ostatnich osobników z 1844 przechowuje Muzeum Zoologiczne w Kopenhadze, część tamtejszego [[Muzeum Historii Naturalnej w Kopenhadze|Muzeum Historii Naturalnej]]. Miejsce przechowywania skórek dwóch ostatnich osobników pozostawało nieznane przez ponad sto lat, częściowo ustalono je na podstawie badań DNA pobranego z narządów wewnętrznych ostatnich osobników i okazów muzealnych wskazanych przez [[Errol Fuller|Errola Fullera]]{{r|FA}}. Pochodziły z [[Übersee-Museum]] w [[Brema|Bremie]], [[Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii|Królewskiego Instytutu Nauk Przyrodniczych Belgii]], Muzeum Zoologicznego [[Uniwersytet Chrystiana Albrechta w Kilonii|Uniwersytetu Christiana-Albrechta]] w [[Kilonia|Kilonii]], [[Muzeum Historii Naturalnej w Los Angeles]] i [[Landesmuseum Natur und Mensch Oldenburg]]. Do DNA z narządów samca dopasowano okaz z Królewskiego Instytutu Nauk Przyrodniczych Belgii. Do DNA z narządów samicy nie dopasowano żadnego okazu, jednak autorzy przypuszczają, że może pasować do eksponatu z [[Cincinnati Museum Center at Union Terminal]] ze względu na wspólne pochodzenie z okazem z Brukseli{{r|jthomas}}.

[[Plik:Organs of the last great auks.jpg|thumb|Narządy wewnętrzne dwóch ostatnich alk olbrzymich, Muzeum Zoologiczne w Kopenhadze (część [[Muzeum Historii Naturalnej w Kopenhadze|Muzeum Historii Naturalnej]])]]

 

=== Przedstawienia w kulturze ===