Ćmy: Różnice pomiędzy wersjami

Wiele dorosłych ciem nie przyjmuje pokarmu. Żyją kosztem zapasów nagromadzonych w ciele podczas życia larwalnego. Ich aparat pyszczkowy jest silnie uwsteczniony. Takie rozwiązanie ma zalety - dorosły owad nie zużywa energii na wyszukiwanie pokarmu; ale ma także wady - długość jego życia jest ograniczana wielkością zapasów. Ćmy nie przyjmujące pokarmu (pawice, barczatki, brudnice, niektóre miernikowce) żyją z reguły od kilku dni do kilku tygodni. Przodkowie ciem mieli pyszczki zaopatrzone w szczęki i prowadzili prawdopodobnie żywot drapieżców bądź padlinożerców (tak jak czynią to obecnie spokrewnione z motylami wojsiłki). I dzisiaj możemy jeszcze spotkać ćmy o archaicznej budowie aparatu gębowego, robiące użytek ze swych dobrze rozwiniętych szczęk. Są to przedstawiciele dwóch rodzin - skrzydliniakowatych i plątaczkowatych. Antofilia, czyli kwiatolubność, to ważna cecha wielu ciem. Do pobierania nektaru z dna kielicha ćmy używają aparatu uformowanego w języczek lub ssawkę. Powstały one z jednego elementu żuchwy, zaś pozostałe jej części zostały zredukowane. Ssawka może być całkiem krótka, kilkumilimetrowa lub - jeżeli motyl staje wobec konieczności wydobycia nektaru z długiego kielicha - znacznie wydłużona, a podczas spoczynku zwijana w trąbkę. Niektóre gatunki ciem wysysają krew. Dla pozyskania krwi wkłuwają się w ciało ofiary sztywną kłujką, wprowadzają swój aparat gębowy pod skórę<ref>[http://archiwum.wiz.pl/1996/96061500.asp Motyle nocy] ''Wiedza i Życie'' nr 6/1996</ref>.