Dachau (KL): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Usunięcie mylącej terminologii.
Linia 79:
W maju 1940 zesłana tu została około pięćsetosobowa grupa łódzkiej młodzieży, zatrzymana podczas dużej akcji łódzkiego Gestapo skierowanej przeciwko niej. Wśród nich byli m.in. znani po wojnie: dyrygent – [[Henryk Debich]] i aktor – [[Włodzimierz Skoczylas]]<ref>Włodzimierz Skoczylas, ''Aresztowanie'', w: „Odgłosy”, 21 III 1987, nr 12, s. 10; Tenże, Pierwsze doświadczenia więźnia. w: „Odgłosy”, 28 III 1987, nr 13, s. 10; Tenże, Wszędzie, byle nie w Radogoszczu. [w:] „Odgłosy”, 11 IV 1987, nr 15, s. 10; Tenże, Dlaczego nie zostałem ambasadorem. w: „Odgłosy”, 30 V 1987, nr 22, s. 10; Tenże, W cieniu siedmiu wież KL Dachau. w: „Odgłosy”, 29 VIII 1987, nr 35, s. 1, 9.</ref>. KL Dachau był pierwszym obozem [[Stanisław Grzesiuk|Stanisława Grzesiuka]], autora jednej z najlepszych relacji o przeżyciach obozowych „Pięć lat kacetu”, który po kilku miesiącach został stąd wywieziony do [[Mauthausen-Gusen (KL)|KL Mauthausen]]. Wielu więźniów było kierowanych do KL Dachau z innych obozów. Wówczas więźniowie z Niemiec stali się mniejszością, a największą grupę stanowili więźniowie z Polski. Liczba więźniów i ofiar nie jest dokładnie znana. Według dokumentacji obozowej w okresie 1933-1945 przez obóz przewinęło się 206 206 więźniów, z czego zmarło 31 591. Liczby te jednak nie uwzględniają osób poddanych ''Sonderbehandlug'' (skierowanych do obozu przez [[Gestapo]] celem wykonania egzekucji), jeńców radzieckich zabijanych w ramach ''Kommissar-Erlaß'' oraz zmarłych w czasie ewakuacji obozu. Według niektórych danych, ogólną liczbę więźniów szacuje się na ok. 250 tys. osób, a liczbę ofiar nawet na 148 tys. (wliczając zgładzonych w podobozach).
 
Istotą funkcjonowania obozu był drakoński regulamin obozu opracowany przez komendanta Theodora Eickego. Przed wojną praca więźniów polegała na wykonywaniu robót na rzecz obozu w [[komandoKomando (II wojna światowa)|komandach]] roboczych, dla jego utrzymania i rozwoju. Podczas wojny więźniowie pracowali niewolniczo w przemyśle wojennym. W szczególności w ostatnich dwóch latach wojny, gdy Niemcy zdecydowali się umieścić strategiczne produkcje zbrojeniowe pod ziemią, więźniowie musieli pracować w morderczych warunkach. Najsłynniejszymi i najtrudniejszymi placówkami podziemnymi przypisanymi Dachau, były podobozy Kaufering i Mühldorf. Najcięższą pracę wykonywali na ogół Żydzi z Polski, Litwy i Węgier.
 
=== System kar ===
Linia 129:
Później, z inicjatywy byłych więźniów, powstało muzeum, które zostało poddane w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych dużej rekonstrukcji oraz odnowie. W 1984 r. obóz wpisano na listę obiektów podlegających szczególnej ochronie przez [[UNESCO]] (czego nie należy mylić z [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|listą światowego dziedzictwa UNESCO]], na której wszystkie tego typu obiekty są reprezentowane przez wpis KL [[Auschwitz-Birkenau]]).
 
W 2019 ukazało się polskie tłumaczenie przewodnika po obozie Stefanie Pilzweger-Steiner, Gabriele Hammermann (Hrsg.) ''Muzeum–Miejsce Pamięci Dachau'' <ref>{{Cytuj | url=https://www.utzverlag.de/catalog/book/44766 | tytuł=Stefanie Pilzweger-Steiner, Gabriele Hammermann (Hrsg.): Muzeum–Miejsce Pamięci Dachau » utzverlag<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=www.utzverlag.de | data dostępu=2019-05-09}}</ref>.
 
== Zobacz też ==