Mennonici: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Osadnictwo mennonickie na ziemiach polskich: drobne redakcyjne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 91:
{{osobny artykuł|Olędrzy}}
W [[Polska|Polsce]] mennonici osiedlali się, między innymi, na [[Żuławy Wiślane|Żuławach]] w Dolinie Dolnej Wisły oraz w [[Kazuń Nowy|Kazuniu]] koło Warszawy, na terenach dotychczas niezamieszkanych, dając początek tzw. [[olędrzy|kolonizacji olęderskiej]]. Byli pracowici, wykazywali się kunsztem w osuszaniu bagien. Ich gminy dzieliły się zasadniczo na flamandzkie i fryzyjskie. Stworzyli kulturę o surowych obyczajach i zasadach, [[praca (działalność człowieka)|praca]] stanowiła dla nich istotną wartość.
W 1542 do mennonitów osiedlonych na dzisiejszym terytorium Polski przybył [[Menno Simmons|Menno Simons]] w celu rozstrzygnięcia sporu religijnego<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.mennopolitan.com/2013/12/part-one-low-german-mennonite-history.html | tytuł = Part one: Low German Mennonite History. From the Netherlands to Poland | opublikowany = mennopolitan.com | data = 23 grudnia 2013 | data dostępu = 8 września 2019}}</ref>.
Po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze]] w 1772 musieli uchodzić przed militaryzmem pruskim (mennonici nie uznają służby wojskowej). Część ich udała się do [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]] lub [[Rosja|Rosji]], dając początek [[ruscy mennonici|ruskim mennonitom]], pozostali szybko ulegli germanizacji (czemu sprzyjało podobieństwo języków [[język niderlandzki|niderlandzkiego]] i [[język niemiecki|niemieckiego]]).
| |||