Egotyzm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+wikisłownik |
drobne redakcyjne |
||
Linia 5:
== Charakterystyka ==
Egotyzm jest blisko powiązany z „kochaniem samego siebie” bądź [[Narcystyczne zaburzenie osobowości|narcyzmem]].
Egotyści mają silną tendencję do mówienia o sobie w auto-promujący sposób, często wykazując się arogancją bądź chełpliwością, którym towarzyszy niezwykłe poczucie własnej ważności i wartości<ref>Kowalski ed., s. 111-4</ref>.
Ich niezdolność do uznawania osiągnięć innych<ref>Mark R. Leary, The Curse of the Self (OUP 2007) s. 91</ref> czyni ich głęboko auto-promocyjnymi; natomiast wrażliwość na krytykę może wywoływać u egotysty narcystyczny gniew z powodu tendencji do odbierania jej jako ataku, zniewagi bądź poniżenia<ref>Kowalski ed., s. 121-122</ref>.
Linia 16:
W obszarze rozwojowym wyodrębnić można dwie trajektorie egotyzmu: osobową oraz kulturową.
W odniesieniu do osoby następuje przejście od egocentryzmu do społeczności w trakcie procesu dojrzewania<ref>J.C. Flügel, Man, Morals and Society (1973) s. 242-3</ref>. Dla dziecka normalnym jest posiadanie rozbujanego – niemal majestatycznego – poczucia egotyzmu<ref>Sigmund Freud, On Metapsychology (PFL 11) s. 85</ref>. Przeszacowywanie własnego ego<ref>Otto Fenichel, The Psychoanalytic Theory of Neurosis (London 1946) s. 38, 57</ref> regularnie przejawia się w dziecięcych formach miłości – w dużej części dlatego, że dziecko jest dla siebie wszystkim - jest wszechpotężne
Optymalny rozwój pozwala na stopniową rekoncyliację z bardziej realistyczną wizją swojego własnego miejsca w świecie – wypompowanie balonu egotyzmu<ref>Skynner & Cleese, Families s. 63</ref>. Nieprawidłowy rozwój ego może później prowadzić do egotyzmu defensywnego, służącego kompensacji kruchego poczucia własnej wartości<ref>Kowalski ed., s. 224</ref>. [[Robin Skynner]] uważał, że prawidłowy proces dorastania prowadzi do sytuacji w której „własne ''ego nadal istnieje, ale zajmuje właściwe, ograniczone miejsce pomiędzy ego wszystkich innych osób''”<ref>Robin Skynner and John Cleese, Life and how to survive it (London 1994) s. 241</ref>. Osoba dorosła, u której prawidłowy proces rozwoju ego został zaburzony, przejawiać może zachowania charakterystyczne dla niedojrzałego do funkcji społecznych egotystycznego [[Enfant terrible|Strasznego Dziecka]], które w bliskich związkach międzyludzkich mogą być silnie destruktywne.
| |||