Urodził się w 1932 r. w [[Halberstadt]] jako syn lekarza. Po ukończeniu szkoły średniej w Berlinie studiował prawo, historię i muzykę na uniwersytetach w [[Marburg]]u i [[Frankfurt nad Menem|Frankfurcie nad Menem]]. W 1956 r. uzyskał tytuł doktora prawa<ref name="madman.com.au">{{cytuj stronę|url=https://www.madman.com.au/actions/directors.do?directorId=1116&method=view|tytuł=Alexander Kluge|opublikowany=Madman Entertainment|język=en|data dostępu=2017-12-24}}</ref>.
W czasie studiów we Frankfurcie Kluge zaprzyjaźnił się z filozofem [[Theodor Adorno|Theodorem Adorno]], który przedstawił go reżyserowi [[Fritz Lang|Fritzowi Langowi]]. Pierwsze kroki na planie filmowym stawiał Kluge jako asystent Langa w czasie produkcji ''Tygrysa z Esznapuru'' (1959).
Linia 29:
=== Film ===
Debiut fabularny Klugego, ''Pożegnanie z dniem wczorajszym'' (1966), był sztandarowym filmem ''nowego kina niemieckiego''<ref>{{cytuj stronę|url=https://www.facetsdvd.com/Yesterday-Girl-p/dv97092.htm|tytuł=Yesterday Girl|opublikowany=Facets|język=en|data dostępu=2017-12-25}}</ref>. Stał się także pierwszym powojennym obrazem niemieckim, który zdobył ważne wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu filmowym ([[Wielka Nagroda Jury (Festiwal Filmowy w Wenecji)|Wielka Nagroda Jury]] na [[27. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji|27. MFF w Wenecji]]). Kolejny film twórcy, ''[[Artyści pod kopułą cyrku: bezradni]]'' (1968), nagrodzono na [[29. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji|29. MFF w Wenecji]] główną nagrodą, czyli [[Złoty Lew|Złotym Lwem]].
Jego filmy nigdy nie odniosły sukcesów komercyjnych. Miały jednak olbrzymie znaczenie na formowanie się nurtu ''nowego kina niemieckiego'' i zajmują ważne miejsce w historii kina. Od 1988 r. Kluge nie nakręcił żadnego filmu, koncentrując się na pracy dla telewizji<ref name="madman.com.au" />.
=== Literatura ===
Linia 38:
=== Filozofia ===
{{Dopracować|sekcja|źródła=2018-03}}
W 1972 roku Kluge wydał napisaną wraz z filozofem, Oskarem Negtem, monumentalną krytykę sformułowanej przez Jurgena Habermasa koncepcji mieszczańskiej sfery publicznej, zatytułowaną „Sfera publiczna i doświadczenie. Proletariackie i mieszczańskie kontrpubliczności” (niem: ''Öffentlichkeit und Erfahrung – Zur Organisationsanalyse von bürgerlicher und proletarischer Öffentlichkeit''). Książka ta stanowiła przełom w analizach politycznych działań klas ludowych i po dzień dzisiejszy stanowi główny punkt odniesienia wszystkich lewicowych krytyk Habermasa i ograniczania sfery publicznej wyłącznie do mieszczaństwa. Na Klugego i Negta powołują się między innymi: Nancy Fraser, autorka koncepcji feministycznych kontrpubliczności czy Michael Warner, analizujący queerowe i antyrasistowskie kontrpubliczności. Punktem wyjścia rozważań Klugego i Negta jest przyjęte przez Habermasa założenie o „braku historycznego znaczenia” plebejskich sfer publicznych (zawarte w Przedmowie „Strukturalnego przeobrażenia sfer publicznych” Habermasa i krytykowane również przez historyków ruchów społecznych, zob. np. C. Calhoun, „Habermas and the Public Sphere” 1990). Zaproponowana w „Sfera publiczna i doświadczenie” konstrukcja kontrpubliczności zwraca uwagę na proces wytwarzania podmiotowości w jej społecznym i kulturowym kontekście, koncentruje się – po marksowsku – na produkcji i określa ludowe sfery publiczne jako zawsze działające w podwójnej opozycji: względem aparatu państwa i jego ideologii oraz wobec elit społeczno-kulturowych.
