Leonardo da Vinci: Różnice pomiędzy wersjami

7 grudnia papieski orszak wyruszył do Bolonii. Tam papież prowadził rozmowy z [[Franciszek I Walezjusz|Franciszkiem I]], a Leonardo poznał swojego przyszłego [[Mecenas sztuki|mecenasa]]. Król bardzo cenił artystę dzięki jego dziełu ''Ostatnia Wieczerza'', które widział w Mediolanie<ref group=uwaga>Odebrał go z rąk Sforzów.</ref>. Na dworze francuskim w Bolonii znajdował się [[Artur Boissif]], którego portret Leonardo wykonał 14 grudnia przy użyciu [[sangwina|sangwiny]]. 17 grudnia papież wyjechał z Bolonii. Gdy protektor Leonarda zm. 17 marca 1516 r., artysta nie widział sensu pozostania w Rzymie. W sierpniu dokonał pomiarów w bazylice [[San Paolo Fouri le Maura]] i wyruszył do Francji.

 

[[Plik:Leonardo Da Vinci's house.jpg|thumb|Posiadłość Cloux przez pewien czas była domem Leonarda]]

Następnie Leonardo zamieszkał razem z Francescem Melzim w posiadłości Clos Lucé (Cloux), w pobliżu królewskiej rezydencji w zamku [[Amboise]], którą król oddał do dyspozycji artysty, obdarzywszy go sowitym wynagrodzeniem<ref group=uwaga>Co miesiąc wypłacał mu pensję w wysokości 1000 [[skud]]ów.</ref>. Władca dał Leonardowi całkowitą swobodę i zapewnił wszelkie wygody. Otrzymał on do dyspozycji gosposię i kucharkę Mathurine. Choć Leonardo nosił tytuł królewskiego inżyniera, malarza i architekta, nie był obarczony licznymi obowiązkami. Król chciał mieć tylko możność rozmowy z artystą o dowolnej porze dnia i nocy. Pokój nad jadalnią służył artyście za pracownię. Artysta tworzył już raczej okazyjnie projekty kostiumów bądź szkice architektoniczne, gdyż jego prawa ręka była [[Porażenie|sparaliżowana]] w wyniku przebytego [[Udar mózgu|udaru mózgu]]. Mógł jeszcze rysować lewą, malowanie natomiast zostawiał Melziemu. Zachowały się kostiumy przeznaczone na bale maskowe i wizerunki jeźdźców, świadczące o powrocie do marzenia o stworzeniu posągu konnego. Ostatnim projektem architektonicznym był zamek w [[Romorantin-Lanthenay|Romorantin]]. Leonardo zajmował się już głównie porządkowaniem notatek. Melzi sporządził listę książek, które mistrz pragnął jeszcze przeczytać. Były wśród nich: