Unia Stronnictw Niepodległościowych: Różnice pomiędzy wersjami

'''Unia Stronnictw Niepodległościowych''' (zwana także Unią Obozów Niepodległościowych lub Unią Lewicy) – reprezentacja polityczna lewicy niepodległościowej, nielegalne ugrupowanie polityczne powstałe w grudniu 1914 roku po rozpadnięciu [[Zjednoczenie Organizacji Niepodległościowych|Zjednoczenia Organizacji Niepodległościowych]] (ZON). Do USN weszły: [[Polska Partia Socjalistyczna – Frakcja Rewolucyjna|Polska Partia Socjalistyczna]], [[Związek Chłopski (1912–1915)|Związek Chłopski]], [[Związek Patriotów]], [[Unia Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej]]. Programowo była kontynuatorką [[Komisja Tymczasowa Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych|Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych]], w latach 1914-1915 wspierała działalność [[Naczelny Komitet Narodowy|Naczelnego Komitetu Narodowego]]. Z Unią związana była [[Polska Organizacja Wojskowa]] (POW). Do czołowych działaczy należeli: [[Artur Śliwiński]], [[Stanisław Śliwiński (minister)|Stanisław Śliwiński]], [[Konstancja Jaworowska|Konstancja Klempińska]], [[Stanisław August Thugutt|Stanisław Thugutt]], [[Julia Rottermundówna]] i [[Bolesław Czarkowski]].

5 sierpnia 1915 wraz z [[Konfederacja Narodowa Polska|Konfederacją Narodową Polską]] i [[Zjednoczenie Stronnictw Niepodległościowych|Zjednoczeniem Stronnictw Niepodległościowych]] utworzyła [[Komitet Naczelny Zjednoczonych Stronnictw Niepodległościowych]].

* Jerzy Holzer, Jan Molenda, ''Polska w pierwszej wojnie światowej,'' Warszawa 1967, s.392

* Jerzy Z. Pająk, ''O rząd i armię. Centralny Komitet Narodowy (1915-1917),'' Kielce 2003, ss. 48-50, {{ISBN|83-7133-208-4}}