Stanisław Koniecpolski: Różnice pomiędzy wersjami

W 1620 w przegranej [[bitwa pod Cecorą (1620)|bitwie pod Cecorą]] dowodził prawym skrzydłem armii. Czynnie starał się poskromić narastającynarastające niezdyscyplinowanie w wojsku podczas odwrotu spod Cecory. W samym jego finale był jednym z kilkunastu żołnierzy towarzyszących Żółkiewskiemu do końca. Tuż przy granicy z Rzecząpospolitą został zdradzony przez mołdawskiego przewodnika i wzięty do niewoli tureckiej. Przetrzymywany był w Zamku Siedmiu Wież (''[[Yedikule]]'') w Konstantynopolu ([[Stambuł|Stambule]]), gdzie jako dostojnik korzystał z przywilejów. W 1623 wykupiony z niewoli przez poselstwo polskie. Do uwolnienia Koniecpolskiego przyczynił się w głównej mierze jego dotychczasowy wróg polityczny [[Krzysztof Zbaraski]]. Po powrocie do kraju jeszcze w tym samym roku uczestniczył w obronie [[Trembowla|Trembowli]] (lipiec) i starciach z Kozakami. 20 czerwca 1624 odniósł wspaniałe zwycięstwo nad [[Tatarzy|Tatarami]] [[Kantymir Murza|Kantymira Murzy]] [[bitwa pod Martynowem|pod Martynowem]] niedaleko [[Halicz (miasto)|Halicza]]. Wroga doszczętnie rozbito – w nagrodę Sejm obdarował Koniecpolskiego 30 tys. zł, król zaś nadał mu godność wojewody sandomierskiego. [[6 listopada]] [[1625]] narzucił [[kozacy zaporoscy|kozakom]] [[ordynacja kurukowska|ordynację kurukowską]], ograniczającą liczbę [[kozacy rejestrowi|rejestru kozackiego]] do 6000 ludzi<ref>W. Konopczyński, ''Dzieje Polski nowożytnej'', 1936, t. I, s. 279.</ref>. W przeciwieństwie do Żółkiewskiego, odnosił się do Kozaków – podobnie jak większość magnaterii i szlachty – z nieskrywaną pogardą. Po latach zaś walk na Ukrainie budził tam nienawiść, połączoną jednak z pewnego rodzaju szacunkiem.