Izydora Dąmbska: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 36:
Po październiku 1956 Dąmbska otrzymała zaproszenie do objęcia katedry w Uniwersytecie Jagiellońskim w [[Kraków|Krakowie]] oraz w Uniwersytecie Poznańskim. Mimo początkowych wahań zdecydowała się ostatecznie przyjąć ofertę [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], gdzie od l września 1957 objęła katedrę historii filozofii (drugą katedrę zajmował R. Ingarden). Od początku swojej działalności dydaktycznej w Krakowie zgromadziła wokół siebie grupę uczniów i współpracowników. Po kilkuletniej przerwie mogła wreszcie publikować w kraju oraz uczestniczyć w zagranicznych kongresach i konferencjach naukowych. We wrześniu 1958 roku I. Dąmbska udała się w swą pierwszą po wojnie podróż zagraniczną: uczestniczyła w XII Międzynarodowym Kongresie Filozoficznym w Wenecji, a następnie, dzięki uzyskanemu stypendium Fundacji Forda, przebywała przez sześć miesięcy w Paryżu, gdzie, prowadziła własne badania oraz wygłosiła odczyty w Sorbonie i w Centre International de Synthèse.
Ten pomyślny okres nie trwał jednak zbyt długo. Już od początku lat sześćdziesiątych władze patrzyły coraz bardziej niechętnie na
Mimo administracyjnych ograniczeń nie zrezygnowała z pracy dydaktycznej, która była jej życiowym powołaniem. Nie mogąc wykładać publicznie, jesienią 1964 roku utworzyła na prośbę swych uczniów ‘privatissimum’, które prowadziła przez prawie dwadzieścia lat. W tym czasie pracowała również intensywnie naukowo. Po opublikowaniu w 1958 roku rozprawy o sceptycyzmie francuskim XVI-XVII wieku, w następnych latach ukazały się jej dwie najważniejsze prace z teorii poznania: ''Dwa studia z teorii naukowego poznania'' (1962) i ''O narzędziach i przedmiotach poznania'' (1967). W 1972 roku, po ponad trzydziestu latach oczekiwania, udało się autorce opublikować ''Dwa studia o Platonie''. Podsumowaniem jej długoletnich badań nad konwencjonalizmem była rozprawa ''O konwencjach i konwencjonalizmie'' wydana w 1975 roku. Ostatnia jej większa praca ''Wprowadzenie do starożytnej semiotyki greckiej'', składająca się z wyboru tekstów filozofów starożytnych oraz obszernego wstępu autorki, ukazała się już pośmiertnie w 1984 roku. Znacznie liczniej pojawiały się na łamach czasopism krajowych i zagranicznych (głównie francuskich) jej mniejsze rozprawy i artykuły.
Linia 42:
Wszystkie te prace przyniosły jej uznanie krajowych i zagranicznych środowisk filozoficznych. W 1969 roku, jako pierwsza kobieta w historii, została powołana w skład Institut International de Philosophie, a w 1973 roku została laureatką nagrody naukowej im. Alfreda Jurzykowskiego (Alfred Jurzykowski Foundation, New York). Była członkiem wielu towarzystw naukowych – polskich i zagranicznych (Polskie Towarzystwo Filozoficzne przyznało jej tytuł członka honorowego). Wyrazem uznania osiągnięć naukowych I. Dąmbskiej było również powołanie jej do międzynarodowego wydawnictwa Archive International d’Histoire des Idées oraz przyznanie przez KUL nagrody im. ks. Idziego Radziszewskiego, której już nie zdążyła odebrać. Przed przejściem na emeryturę otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. W 1975 roku za zasługi obywatelskie otrzymała jedyne swe odznaczenie – Krzyż Armii Krajowej. W 1978 podpisała deklarację założycielską [[Towarzystwo Kursów Naukowych|Towarzystwa Kursów Naukowych]]. Mimo ciężkiej choroby pracowała do ostatnich dni życia. Zmarła 18 czerwca 1983 roku, a pochowana została w rodzinnym grobowcu w [[Rudna Wielka (województwo podkarpackie) |Rudnej Wielkiej]] k. Rzeszowa.
W [[PRL]] informacje na temat Izydory Dąbskiej podlegały [[cenzura|cenzurze]]. W 1977 roku jej nazwisko znajdowało się na specjalnej liście osób pod szczególną kontrolą cenzury. Zalecenia cenzorskie dotyczące
W 1984 otrzymała [[Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego|Nagrodę im. Księdza Idziego Radziszewskiego]] [[Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II|Towarzystwa Naukowego KUL]] (za rok 1983), za całokształt dorobku naukowego w duchu humanizmu chrześcijańskiego.
|