Polska Organizacja Wojskowa: Różnice pomiędzy wersjami

Proces likwidacji tak dużej struktury jaką stanowiła POW pod koniec 1918 był siłą rzeczy rozciągnięty w czasie. Zapoczątkował go rozkaz [[Edward Śmigły-Rydz|Edwarda Rydza-Śmigłego]] z 11 listopada, który wcielił członków POW na terenie Galicji a także KN nr 4 do Wojska Polskiego. Zakończyły go decyzje dowódcy okręgu warszawskiego WP płk [[Kazimierz Sosnkowski|Kazimierza Sosnkowskiego]] (29 listopada 1918) i dowódcy okręgu łódzkiego generała [[Aleksander Osiński|Aleksandra Osińskiego]] (8 grudzień 1918) dokonujące tego samego na terenie byłej okupacji niemieckiej. Do ostatecznego rozwiązania licznych spraw pozostałych po zlikwidowanej organizacji w miejsce komend okręgowych utworzono komisje likwidacyjne<ref>Tomasz Nałęcz, ''Polska Organizacja Wojskowa ...,'' s 230-232</ref>. Ocenia się że z terenów obu okupacji zmobilizowano do Wojska Polskiego ok. 26 000 członków POW. Stali się oni podstawą kadrową dla tworzonych wówczas 1, 5, 9 pp Leg. oraz 11, 17, 18, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 32, 33, 34, 35, 36 pp<ref>''Encyklopedia Wojskowa,'' t. 6 ..., s. 649</ref>.

{{Kategoria główna|Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej}}

{{Osobny artykuł|Związek Peowiaków}}