Humphrey Bogart: Różnice pomiędzy wersjami

Po wyjściu z wojska Bogart powrócił do domu przy West 103rd Street. Rodzinny majątek pomniejszył się, wskutek nieudanych inwestycji jego ojca w przemysł drzewny<ref>{{odn|ref=nie|Sperber|Lax|1997|s=28}}; {{odn|ref=nie|Kanfer|2011|s=24}}.</ref>. Imał się wielu dorywczych zajęć; pracował jako praktykant w National Biscuit Co., kontroler holowników, robotnik kolejowy na [[Pennsylvania Railroad]], goniec w S.W. Strauss & Co., dużej firmie przy [[Wall Street]]{{odn|Kanfer|2011|s=24–25}}, spedytor oraz sprzedawał obligacje{{odn|Meyers|1997|s=23}}. Większość wolnego czasu spędzał w manhattańskich klubach w towarzystwie kobiet, nie mając sprecyzowanych planów co do swojej przyszłości{{odn|Kanfer|2011|s=25}}. Z inicjatywy przyjaciela Billa Brady’ego Jr. Bogart otrzymał pracę w nowo powstałej firmie jego ojca Williama Aloysiusa Brady’ego – World Films{{odn|Kanfer|2011|s=25}}{{odn|Meyers|1997|s=24, 31}}. W ciągu kilku miesięcy bezowocnie próbował swoich sił jako reżyser i scenarzysta{{odn|Kanfer|2011|s=26}}. Przez pewien czas pełnił funkcję operatora sceny w [[Trupa|trupie]] [[Alice Brady]], która odbywała tournée ze [[spektakl]]em ''The Ruined Lady''{{#tag:ref|Jako brygadzista sceny Bogart musiał być gotowy dublować każdą męską rolę. Podczas ostatniego wieczora wystawiania sztuki [[Neil Hamilton (aktor)|Neil Hamilton]], udając przeziębienie, nie wyszedł na scenę. W zastępstwie za niego wystąpił Bogart, który zapomniał tekstu{{odn|Kanfer|2011|s=26–27}}.|group="uwaga"}}{{odn|Kanfer|2011|s=26}}.

Po zdjęciu sztuki z afisza Bogart zdecydował się na powrót do spraw technicznych w teatrze, co było podyktowane tremą i brakiem przekonania do kariery zawodowego aktora{{odn|Kanfer|2011|s=32}}. Powrócił do grania w 1925, występując razem z [[Shirley Booth]] w komedii ''Hell’s Bells''{{odn|Kanfer|2011|s=33}}. Pozytywna recenzja w magazynie „America” poskutkowała kolejnym angażem, do [[Farsa|farsy]] ''Cradle Snatchers'', gdzie partnerował Boland. Mimo nieprzyjemnego incydentu podczas ''Meet the Wife'', w opinii Kanfera „doskonale współpracowali przez długi i lukratywny okres popularności sztuki”{{odn|Kanfer|2011|s=33–34}}. Amy Leslie z „[[Chicago Tribune]]” wyrażała się entuzjastycznie o kreacji Bogarta, pisząc, że „jest tak młody i przystojny jak [[Rudolph Valentino|Valentino]] (…) elegancki w komedii (…) tak pełen gracji jak najlepsi aktorzy”{{odn|Kanfer|2011|s=34}}. Do końca 1929 Bogart zagrał w pięciu spektaklach, z których komedia ''It’s a Wise Child'' (1929) okazałaodniosła się sukcesemsukces{{odn|Kanfer|2011|s=36–38}}.