Poznań Wschód: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Historia ==

Stacja towarowa z bocznicami powstała na Głównej w 1872 wraz z otwarciem linii z Poznania do [[Bydgoszcz]]y. Początkowo stacja ta służyła również przewozom pasażerskim, ale nie było tu dworca dla podróżnych. Obiekt taki powstał dopiero około 1908, po oddaniu do użytku linii do [[Janowiec Wielkopolski|Janowca]] i [[Wągrowiec|Wągrowca]]. Stanął na parceli należącej do [[H. Cegielski – Poznań|zakładów Cegielskiego]], a [[bruk]]owana droga przechodziła przez parcelę należącą do spółki cegielnianej Hartwig & Weidemann. W 1914 powstał tunel pod torowiskami. Funkcjonowała poczekalnia i restauracja. Dworzec poważnie ucierpiał w 1945, ale w tym samym roku uległ odbudowie i rozbudowie. Zachowano pierwotny obrys murów, ale dwuczłonową bryłę o zróżnicowanej liczbie kondygnacji, krytą [[Dach mansardowy|dachem mansardowym]], zastąpiono jednolitą, dwukondygnacyjną bryłą krytą [[dach czterospadowy|dachem czterospadowym]]. W północnej [[elewacja|elewacji]] zachował się jedynie pierwotny, zaokrąglony [[ryzalit]] - wejście do części mieszkalnej. Na wschód od dworca przerzucono kładkę dla pieszych w latach 70. XX wieku<ref name=Palacz>Teresa Palacz, ''Kolej na Głównej i Zawadach'', w: ''[[Kronika Miasta Poznania]]'', nr 2/2002, s.277-281, ISSN 0137-3552</ref>.