Okręty podwodne projektu 705: Różnice pomiędzy wersjami

'''Okręty podwodne projektu 705 ''Lira''''' ([[Nazwy kodowe NATO|kod NATO]]: ''Alfa'') – typ [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckich]] myśliwskich [[okręt podwodny|okrętów podwodnych]] z [[Okrętowy napęd jądrowy|napędem atomowym]]. Okręty tego projektu otrzymały [[kadłub sztywny]] ze [[stop metali|stopu]] [[Tytan (pierwiastek)|tytanu]], co zapewniło im bardzo lekką strukturę i dużą wytrzymałość oraz pozwoliło na osiąganie dużych prędkości podwodnych i dużej głębokości zanurzenia. Dzięki wysokiemu stopniowi automatyzacji jednostki tego typu obsługiwane były przez niewielką załogę, co jednak rodziło problemy w użyciu operacyjnym, a także zwiększało ryzyko eksploatacyjne. Stosunkowo niewielka wyporność, opływowy kształt i duża moc napędu sprawiły, że okręty typu ''Lira'' należały do najszybszych jednostek tej klasy na świecie.

Próbę realizacji tych założeń powierzono biurom konstrukcyjnym w [[Petersburg|Leningradzie]] oraz w [[Niżny Nowogród|Gorkim]], co doprowadziło do budowy szybkich okrętów podwodnych – projektu [[K-162|''661'']] ([[Nazwy kodowe NATO|kod NATO]]: ''Papa'') oraz ''705'' (NATO: ''Alfa''). Największym problemem w realizacji radzieckich zamierzeń był wybór właściwych do budowy okrętów spełniających tak wyśrubowane wymagania materiałów. Rozważano w tym zakresie użycie stopów [[glin|aluminium]], [[Tytan (pierwiastek)|tytanu]] bądź [[stal]]i. Największe możliwości stwarzało użycie do budowy nowych jednostek stopu tytanu, który charakteryzuje się dużą lekkością, niezwykłą wytrzymałością i niską podatnością na korozję, jest także niemagnetyczny. Zastosowanie go przy budowie okrętów mogło zapewnić redukcję wagi ich struktury, zwiększyć żywotność („cykl życia”) kadłuba, umożliwiało też osiągnięcie większej testowej głębokości zanurzenia. Niemagnetyczne właściwości stopu tytanu zwiększały natomiast ochronę przeciwko minom z zapalnikami magnetycznymi i [[detektor anomalii magnetycznych|detektorami anomalii magnetycznych]] (''Magnetic Anomaly Detection'' – MAD). Wykorzystanie stopu tytanu do budowy okrętów podwodnych zaaprobowano w 1959 roku, wymagało to jednakże budowy odpowiedniej infrastruktury. Przy produkcji tych okrętów natknięto się na wiele problemów, związanych zwłaszcza ze specjalnymi warunkami niezbędnymi do spawania elementów z tego materiału. Tytan spawany był w atmosferze nasyconej [[argon]]em, przez pracowników w specjalnych, nieprzepuszczających powietrza kombinezonach – co miało zapobiec zanieczyszczeniu [[Połączenie spawane|spawów]]. Niezbędna była w tym celu budowa specjalnych hal z kontrolowanym składem powietrza i temperatury w ich wnętrzu, specjalnymi farbami pokrywającymi je od wnętrza i specjalnymi podłogami<ref name=CWS />. Użycie stopu tytanu, który wykorzystywano do tej pory jedynie do produkcji niewielkich elementów konstrukcji samolotów, niezmiernie zwiększało również koszt budowy okrętów, jednakże w Związku Radzieckim tego czynnika nie brano pod uwagę<ref name=CWS />.