Aleksander Augustynowicz: Różnice pomiędzy wersjami

Od 1890 mieszkał we [[Lwów|Lwowie]], gdzie rozpoczął działalność artystyczną. W 1895 ożenił się z Anną Czemeryńską, z którą doczekał się trzech córek: Stanisławy (ur. 1897), Zofii (1899–1938)<ref>Wspomnienie "Śp. Zofia Augustynowiczówna", w: [http://www.archiwum.ormianie.pl/pliki/Poslaniec_Sw_Grzegorza/Poslaniec_1938_04-06.pdf Wspomnienie „Śp. Zofia Augustynowiczówna” w Posłaniec Świętego Grzegorza"], IV-VI 1938, nr 2 (110)</ref> i Aleksandry (ur. 1901). Po wybuchu I wojny światowej przeniósł się do [[Zakopane]]go, gdzie mieszkał od 1914 do 1921. Następnie wyjechał na stałe do [[Poznań|Poznania]], gdzie już w czasie wojny światowej wystawiał prace w Stowarzyszeniu Artystów. W 1925 został członkiem Komitetu [[Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych|Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych]] w Warszawie; w tym samym roku otrzymał najwyższe odznaczenie honorowe za całokształt twórczości. W 1936 odbył w Poznaniu jubileusz pięćdziesięciolecia działalności artystycznej, którego częścią była wielka wystawa retrospektywna jego dzieł. 11 listopada 1937 „za zasługi na polu sztuki” został odznaczony przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Oficerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Monitor Polski|1937|260|410}}</ref>. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie zginął podczas [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]].