Partnerstwo dla Pokoju: Różnice pomiędzy wersjami

Idea "Partnerstwa dla pokoju" była odpowiedzią na zgłaszaną przez [[kraje Europy Środkowej i Wschodniej]] od 1990 gotowość wstąpienia do NATO. Zgłoszona została przez amerykańskiego sekretarza obrony [[Les Aspin|Les Aspina]] podczas konferencji ministrów obrony państw członkowskich NATO w Travemunde w październiku 1993 jako propozycja podpisania przez NATO umowy o współpracy obronnej z państwami Europy Środkowo-Wschodniej. Była jednocześnie sygnałem dla [[Federeacja Rosyjska|Federacji Rosyjskiej]], sprzeciwiającej się rozszerzeniu sojuszu, iż ewentualne rozszerzenie jest sprawą przyszłości poważnie braną pod uwagę. Oficjalny dokument zawierający zasady i warunki uczestnictwa w "Partnierstiwe dla pokoju" został przyjęty podczas szczytu w Brukseli [[10 stycznia]] [[1994]]. Zaproszenie do udziału w partnerstwie dla pokoju wystosowano do wszystkich krajów europejskich zainteresowanych współpracą z NATO. Do połowy 1995 partnerstwo dla pokoju podpisało 25 państw europejskich.

Członkostwo w "Partnerstwie dla pokoju" nie było równoznacze z gwarancjami bezpieczeństwa, jakich NATO udziela swym członkom w myśl [[art. 5 traktatu waszyngtońskiego]]. Nie stwarzało także formalych przesłanek o przyjęcie do NATO, choć, jak pokazuje przykład
*Polski,
*Czech i ,
*Węgier,
ułatwiało przystąpienie do sojuszu.

W ramach "Partnerstwa dla pokoju" poszczególne państwa podpisują indywidualne programy partnerstwa z NATO, w ramach których wykonywane są ćwiczenia wojskowe i inne formy wpspółpracy. '''Polska jako pierwsza podpisała tego typu dokumnet.'''<br/>