Ukraińska polityka historyczna: Różnice pomiędzy wersjami

Do zasadniczych kierunków polityki historycznej należą zarówno kwestie kształtowania obrazu przeszłości Rusi Kijowskiej, [[Kozacy zaporoscy|Kozaczyzny]] z [[Powstanie Chmielnickiego|powstaniem Chmielnickiego]] jak i [[Hetmanat|okresem hetmanatu]] [[Iwan Mazepa|Mazepy]], procesach narodotwórczych w XIX wieku, walce o niepodległość w okresie jIII wojny jak i późniejszych wydarzeniach w historii [[Ukraina|Ukrainy]] w XX wieku: walce OUN-UPA, [[Sowietyzacja|sowietyzacji]], [[Katastrofa w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej|katastrofie w Czarnobylu]] oraz [[Wielki głód na Ukrainie|wielkim głodzie]]. Niekiedy pojawiają się także odniesienia do wydarzeń wcześniejszych, takich jak [[Kozacy|Kozaczyzna]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/tydzien-na-wschodzie/2009-09-09/ukrainska-polityka-historyczna | tytuł = Ukraińska polityka historyczna | data dostępu = 2012-01-06 | autor = [[Tadeusz A. Olszański]]| opublikowany = Ośrodek Studiów Wschodnich | data = 2009-09-09| język = pl}}</ref>. W swoich zamierzeniach polityka ta ma oderwać Ukraińców od sowieckiej spuścizny i rosyjskich wpływów, podnieść ich świadomość narodową, co ma w konsekwencji wzmocnić niepodległość Ukrainy i zwrócić ją ku Zachodowi<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.nybooks.com/blogs/nyrblog/2010/feb/24/a-fascist-hero-in-democratic-kiev/| tytuł = A Fascist Hero in Democratic Kiev | data dostępu = 2012-01-03 | autor = [[Timothy Snyder]]| opublikowany = The New York Review of Books | data = 2010-02-24| język = en}}</ref>.

Niektórzy badacze tego zagadnienia dostrzegali w pierwszym dążenie do [[Cykl przemocy|wiktymizacji]] i gloryfikacji, jako istotnych składników polityki historycznej <ref name="heroesX">[[David R. Marples]], ''Heroes and Villains: Creating National History in Contemporary Ukraine'', Budapeszt-Nowy Jork 2007, {{ISBN|978-963-7326-98-1}}, s. X</ref><ref>Sofia Graczowa, ''Unknown Victims: Ethnic-Based Violence of the World War II Era in Ukrainian Politics of History after 2004'', s.2, [http://www.ukrainianstudies.uottawa.ca/pdf/Danyliw08%20Grachova%20Paper.pdf wersja elektroniczna]</ref>. Komentatorzy zachodni ulegają często naporowi narracji rosyjskiej wedle której wzorców dla [[polityka historyczna|polityki historycznej]] Ukrainy po 1991 roku dostarczyć miały publikacje ukraińskich autorów [[Migracja ludności|emigracyjnych]]<ref>David R. Marples, ''Heroes and Villains...'', s. XII</ref>, związanych z UPA. Powojenni emigranci, wśród których było wielu [[nacjonalizm ukraiński|nacjonalistów ukraińskich]], mieli dominowali życie ukraińskiej [[diaspora (naród)|diaspory]]<ref>[[Per Anders Rudling]], ''Multiculturalism, memory, and ritualization: Ukrainian nationalist monuments in Edmonton, Alberta'', Nationalities Papers, 39:5, s.737</ref> . Zdaniem [[Per Anders Rudling|Pera A. Rudlinga]] interpretacja historii opracowana przez diasporę była gotowym wzorcem, po który z czasem sięgnęły ukraińskie władze<ref group="uwaga">''W odróżnieniu od wielu innych postsowieckich republik ukraiński rząd nie musiał budować nowych narodowych mitów od podstaw, lecz zaimportował gotowe koncepcje ukształtowane w ukraińskiej diasporze.'' – P. Rudling, ''The OUN, the UPA and the Holocaust...'', s.1</ref>.