|
== Życiorys ==
Urodził się 12 października 1909 r. w niemieckiej Norymberdze jako syn handlarza [[chmiel]]em i śpiewaczki<ref name=":2">{{Cytuj |autor = Denton A. Cooley |tytuł = In Memoriam |czasopismo = Texas Heart Institute Journal |data = 2011 |data dostępu = 2020-01-05 |issn = 0730-2347 |wolumin = 38 |numer = 1 |s = 3–4 |pmc = 3060754}}</ref> specjalizującej się w kompozycjach [[Johann Sebastian Bach|Jana Sebastiana Bacha]]'''<ref name=":1" />''', po której odziedziczył talent muzyczny. Uczył się gry na [[fortepian]]ie i kompozycji muzycznej w norymberskim [[Uczelnia muzyczna|konserwatorium]], jednak później zdecydował się zostać lekarzem, do czego zainspirowała go powieść ''[[Arrowsmith (powieść)|Arrowsmith]]'' [[Sinclair Lewis|Sinclaira Lewisa]]<ref name=":2" />. Studiował we [[Frankfurt nad Menem|Frankfurcie]]'''<ref name=":1" />''', [[Wiedeń|Wiedniu]] i [[Berlin]]ie<ref name=":3">{{Cytuj |autor = James Pittman |tytuł = Tinsley Harrison, M.D.: Teacher of Medicine |data = 2013-03-01 |data dostępu = 2020-01-05 |isbn = 978-1-60306-251-0 |wydawca = NewSouth Books |url = https://books.google.pl/books?id=UbRjDwAAQBAJ&pg=PA262&lpg=PA262&dq=Richarda+Binga+Nuremberg+1909&source=bl&ots=BYI1F1-wx3&sig=ACfU3U1YZC8Jj5iyrYaM3Baib61nFz-kgQ&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwjXpobquezmAhWxyqYKHclxAlUQ6AEwBHoECBIQAQ#v=onepage&q=Richarda%20Binga%20Nuremberg%201909&f=false |język = en}}</ref>, jednak ukończył studia na [[Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium|Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium]] w 1934 r. i jeszcze w tym samym roku wyemigrował z rodziną, uciekając przed [[Narodowy socjalizm|nazistami]]<ref name=":2" /> z powodu częściowo żydowskiego pochodzenia<ref name=":3" />.
Uzyskawszy w 1935 r. dyplom także na [[Uniwersytet w Bernie|Uniwersytecie Berneńskim]], zacząłrozpoczął badania w Instytucie Biologii Carlsberga w [[Kopenhaga|Kopenhadze]], gdzie zajmował się liniami komórkowymi. Tam spotkał [[Alexis Carrel|Alexisa Carrela]] i [[Charles Lindbergh|Charlesa Lindbergha]], którzy demonstrowali eksperymentalną pompę [[Perfuzja|perfuzyjną]]<ref name=":2" /> stosowaną w badaniach ''[[in vitro]]'' narządów zwierzęcych. Dzięki ich pomocy uzyskał stypendium [[Fundacja Rockefellera|Fundacji Rockefellera]] i amerykańskie obywatelstwo<ref name=":3" /> i wyjechał do Rockefeller Institute w Nowym Jorku, gdzie pomagał w eksperymentach nad perfuzją w całych narządach. W 1936 r. przyjął posadę w Columbia University’s College of Physicians and Surgeons, gdzie kierownikiem oddziału chirurgii był [[Allen O. Whipple]]. Dwa lata później ożenił się z jego córką Mary (zm. 1990 r.). Jego prace na oddziale fizjologii nad nerkowymi peptydami wazopresynowymi pozwoliły rozwinąć badania nad chorobami nerek wiązanymi z urazami spowodowanymi zmiażdżeniem<ref name=":2" />.
W czasie II wojny światowej został lekarzem wojskowym (służył od 1943 do 1945 r.). Po zdemobilizowaniu podjął pracę w szkole medycznej na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa w Baltimore, gdzie zainicjował badania nad metabolizmem serca, interesował się także przepływem krwi w sercu. To tam zbudował pierwsze laboratorium cewnikowania, diagnozujące wrodzone wady serca<ref name=":2" />. Wraz z [[Helen Taussig]] najbardziej znany jest z opisania w 1949 r. sinicznej wady wrodzonej serca, znanej jako anomalia Taussig-Binga<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Beata Maciejewska |tytuł = Dolny Śląsk w sercu i żyłach każdego człowieka. Na cześć medyków-odkrywców z regionu nazwano m.in. zastawkę |data = 2019-10-28 |data dostępu = 2019-11-26 |opublikowany = wroclaw.wyborcza.pl |url = https://wroclaw.wyborcza.pl/wroclaw/7,35771,25343573,dolny-slask-w-sercu-i-zylach-kazdego-czlowieka.html?disableRedirects=true}}</ref>, chociaż jego stosunki zawodowe z Taussig były napięte<ref name=":2" /> i przez konflikt z nią odszedł później ze szpitala<ref name=":0" />. W 1951 r., w czasie jednego z eksperymentów, przypadkowo umieścił cewnik w zatoce wieńcowej, odkrywając, że próbki krwi z tego naczynia mogą być użyteczne w badaniu metabolizmu miokardialnego i skuteczności leczenia<ref name=":2" />.
W latach 195050. objął kierownictwo laboratorium cewnikowania na [[Uniwersytet Alabamy|Uniwersytecie Alabamy]] i został profesorem medycyny na [[Uniwersytet Waszyngtona w St. Louis|Uniwersytecie Waszyngtona w St. Louis]]. W 1959 r. został dziekanem wydziału medycznego na [[Wayne State University]] w [[Detroit]], gdzie z pomocą komputerów dostarczonych przez [[Ford Motor Company]]<ref name=":2" /> rozwijał wraz z fizykiem [[George W. Clark|George’em W. Clarkiem]] z [[Massachusetts Institute of Technology]]<ref name=":1" /> zastosowanie emiterów [[pozyton]]ów w badaniach serca, co przyczyniło się do stworzenia powszechnie stosowanej [[Pozytonowa tomografia emisyjna|pozytonowej tomografii emisyjnej]]<ref name=":2" />. W 1969 r. przeniósł się do Pasadeny, by kontynuować swoje badania w Huntington Medical Research Institutes, objął również profesurę na [[Uniwersytet Południowej Kalifornii|Uniwersytecie Południowej Kalifornii]]. PionierBył pionierem wykorzystania kamer poklatkowych do badań naczyń wieńcowych. Prowadził również badania chemiczne serca pozawałowego i nad zastosowaniem tlenku azotu do pomiaru przepływu krwi. Na emeryturę przeszedł w wieku 98 lat<ref name=":2" />.
Dożywotni przewodniczący International Society for Heart Research, które sam współzakładał, i założyciel jego pisma „Journal„[[Journal of Molecular & Cellular Cardiology”Cardiology]]”. Autor ponad 500 publikacji naukowych<ref name=":2" />.
Pracując jako lekarz, hobbystycznie komponował<ref name=":2" />; jego dziełem jest ok. 300 utworów<ref name=":1" /> (m.in. kwartety smyczkowe i sonaty na wiolonczelę)<ref name=":0" />, które wykonywane były na całym świecie<ref name=":2" />. Przyjaźnił się z kompozytorem [[Carl Orff|Carlem Orffem]]<ref name=":1" />. W ostatnich latach życia napisał pięć powieści<ref name=":2" />.
Zmarł 8 listopada 2010 r.<ref name=":2" /> w La Cañadzie<ref name=":1" />.
== Przypisy ==
|
