Rudyard Kipling: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Wargo32.exe (dyskusja | edycje)
m Aktualizacja linków zewnętrznych
Linia 134:
Kipling uważał za oczywiste, że jego syn powinien uczestniczyć w wojnie. Osiemnastoletni [[John Kipling|John]] dwukrotnie próbował się zaciągnąć, ale odrzucono go ze względu na zaawansowaną krótkowzroczność. Ojciec wykorzystał wtedy swoją wieloletnią przyjaźń z [[Frederick Roberts|lordem Robertsem]], głównodowodzącym brytyjskiej armii, i wbrew orzeczeniom komisji lekarskiej Johna przyjęto do [[Gwardia Irlandzka|Gwardii Irlandzkiej]]. Zaraz po wcieleniu został wysłany na front i we wrześniu 1915 roku wziął udział w [[Bitwa pod Loos|walkach o Loos-en-Gohelle]]. Po raz ostatni widziano go na polu bitwy. Jeden z żołnierzy twierdził, że John odniósł rozległą ranę postrzałową twarzy, ale ponieważ nie było jednoznacznego świadectwa śmierci, oficjalnie uchodził za zaginionego. Kipling blisko dwa lata miał nadzieję, że jego syn dostał się do niewoli. Na prośbę pisarza brytyjskie samoloty zrzucały po niemieckiej stronie frontu ulotki z apelem o pomoc w poszukiwaniach<ref name=Luszczykiewicz36 />. Ciało Johna zidentyfikowano, choć bez całkowitej pewności, dopiero w roku 1992. Kipling pośrednio nawiązał do tej śmierci dwuwierszem: „Gdy spytają, czemu śmierć już włada nami, / Odpowiedz: Bo ojcowie ich byli kłamcami”, co wielu biografów uznało za dowód jego poczucia winy<ref>George Webb, Introduction, [w:] Rudyard Kipling, ''The Irish Guards in the Great War''. Spellmount, 1997, s. 9.</ref>.
 
Po tej tragedii pisarz przyłączył się do [[Komisja Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów|Imperialnej Komisji Grobów Wojennych Imperium Brytyjskiego]], organizacji założonej przez [[Fabian Ware|Fabiana Ware’a]], która sprawowała pieczę nad brytyjskimi cmentarzami wszędzie tam, gdzie zginęli żołnierze [[Wspólnota Narodów|Wspólnoty Narodów]]. To Kipling wybrał biblijny werset „Imię ich żyje w pokoleniach” (''[[Mądrość Syracha]]'' 44, 14), który umieszczano na tablicach pamiątkowych przy grobach poległych<ref>''Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia'', Wydawnictwo Pallottinum, Poznań-Warszawa 1971, s. 833.</ref>. Również Kipling ułożył inskrypcję „Znany Bogu” na grobach nieznanych żołnierzy i wymyślił napis „Zmarli w chwale” na [[Cenotaf w Londynie|londyńskim cenotafie]]. By upamiętnić syna, napisał także dwutomową historię Gwardii Irlandzkiej (1923), zawierającą frontowe wspomnienia oraz wyimki z żołnierskich listów i dzienników<ref name=Schaitterowa273 />. Żałoba Kiplinga łączona była niekiedy z wierszem ''My Boy Jack'' (''Mój syn Jack'', 1916), chociaż utwór ten towarzyszył opisowi [[Bitwa jutlandzka|bitwy jutlandzkiej]] i wydaje się mówić o śmierci na morzu. Bezpośrednim nawiązaniem do osobistych przeżyć był również wiersz ''The King’s Pilgrimage'' (''Pielgrzymka króla'', 1922), opisujący wędrówkę [[Jerzy V|Jerzego V]] po miejscach pamięci stworzonych przez Komisję. Duże wrażenie na czytelnikach wywarło opowiadanie ''The Gardener'' (''Ogrodnik'', 1925), w którym niezamężnej kobiecie przy grobie syna towarzyszy enigmatyczna postać przywodząca na myśl [[Jezus Chrystus|Chrystusa]]<ref name=Gray497 />.
 
Szczególnym przeżyciem związanym z czasami wojny była dla Kiplinga korespondencja z Francuzem, Maurice’em Hammoneau, któremu życie ocalił egzemplarz [[Kim (powieść)|''Kima'']] schowany na piersi w kieszeni kurtki mundurowej. Żołnierz podarował pisarzowi książkę, w której utkwiła kula, i swój [[Krzyż Wojenny (Francja)|Krzyż Wojenny]], Kipling zaś w roku 1929 zgodził się zostać ojcem chrzestnym jego syna<ref name="Harold Orel 1990">Harold Orel, ''A Kipling Chronology'', The MacMillan Press LDT., London 1990, s. 69.</ref>.