Pod koniec lat sześćdziesiątychdziewięćdziesiątych XIX wieku, po upadku [[Powstanie styczniowe|Powstania Styczniowego]] i zakończeniu żałoby narodowej, nastał czas wyraźnego zainteresowania ludowością,największym skutkiem tego zainteresowania było zaistnienie kujawiaka na salonach<ref>{{Cytuj |autor = A. Kleczewski |tytuł = Tańce salonowe |data = 1879}}</ref>. Ogólna charakterystyka tego tańca pojawiła się w podręczniku zatytułowanym:,, Tańce salonowe ", z 1879 roku, autorstwa wywodzącego się także z kujaw Arkadiusza Kleczewskiego. O kujawiaku również wspomiał Karol Mestenhauser w swym podręczniku, ale w tym przypasku kujawiak był opisywany w połączeniu z oberkiem. W tym czasie kujawiak coraz częściej zaczął występować na balach, aczkolwiek wciąż o wiele rzadziej niż mazur czy krakowiak<ref>{{Cytuj |autor = K. Mestenhauser |tytuł = Szkoła tańca Karola Mestenhausera w 3-ch częściach |data = 1888}}</ref>. Tuż przed wybuchem I wojny światowej kujawiak zaczął znikać z programów „wieczorów tańcujących” i z publikacji.
Całkowicie inaczej przebiegało to na samych Kujawach, gdzie wielu ziemian zapraszało wiejskich muzykantów na dwory. Zaczęto wymyślać coraz to bardziej wymyślne, popisowe sposoby tańczenia. W okresie międzywojennym kujawiak wciąż cieszył się dużą popularnością był tu bardzo popularny, co zostało opisane przez Irenę Zabłocką-Bączkowską.
