Sensō-ji: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Historia: drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
→Historia: drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
||
Linia 33:
Wczesnym rankiem 18 marca 628 roku bracia Hamanari i Takenari Hinokuma łowili siecią ryby w rzece Sumida (wówczas nazywała się Miyato) i wyłowili posążek jakiejś postaci. Nie wiedzieli, co to jest i wrzucili go z powrotem do wody. Następnie zmieniali kilkakrotnie miejsce połowu, ale zamiast ryb wyławiali wciąż ten sam posążek, aż w końcu zabrali go ze sobą do domu.
Wódz ich wioski, Nakamoto Haji, rozpoznał, iż jest to posąg bosatsu Kannon (Bogini Miłosierdzia – [[sanskryt|skt.]] [[Awalokiteśwara]] Bodhisattwa). Następnego dnia przebudował swój dom w małą świątynkę i poświęcił resztę życia buddyzmowi.
Tuż po pojawieniu się statuetki Kannon, w ciągu jednej nocy wyrosło w okolicy tysiąc sosen, a po trzech dniach znaleziono w tym lesie smoka o złotej łusce, który przybył z nieba. Dało to początek „górskiej” nazwie (''sangō'')<ref group="uwaga">''Sangō'' – świątynie są metaforycznie nazywane „górami”, nawet gdy są usytuowane na dnie doliny. Liczby używane do ich liczenia noszą końcowe ''-san'' lub ''-zan'' (山), stąd nazwa ''sangō''. Tradycja ta sięga czasów, gdy świątynie były przede wszystkim klasztorami celowo budowanymi na odległych obszarach górskich.</ref> świątyni „Kinryūzan” (Góra/Świątynia Złotego Smoka; napis ten widnieje na bramach Kaminari-mon i Hōzō-mon). Do dziś świątynny taniec wykonywany w Sensō-ji nazywa się „kinryū-no-mai” (taniec złotego smoka).
Asakusa była wówczas małą wioską rybacką, położoną u ujścia rzeki do morza na rozległym pustkowiu regionu Musashino. Rozwijała się jednak szybko, gdyż coraz więcej ludzi przybywało, aby czcić Kannon, boginię miłosierdzia. W 645 roku kapłan buddyjski o imieniu Shōkai przybył do tego regionu i zbudował pawilon dla Kannon, a po objawieniu, którego doznał we śnie, postanowił ukryć posąg. Do dziś pozostaje on ukryty.
W [[Kamakura (okres)|okresie Kamakura]] (1185–1333) [[siogun]]owie okazywali wielkie oddanie Sensō-ji, a jej znaczenie rosło. Stopniowo kolejne wybitne postacie, w tym dowódcy wojskowi i ludzie kultury, szli za ich przykładem. W 1590 roku Ieyasu Tokugawa,
Od końca XVIII wieku do XIX wieku miasto Edo rozwinęło się w największe miasto ludności na świecie, kultura charakterystyczna dla Edo kwitła, a Asakusa stała się kulturalnym centrum Edo.
| |||