Drohiczyn (Polska): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Chronologia: ilustracja, drobne techniczne |
uzupełnienie nazwy, przypis ten sam |
||
Linia 50:
XIX wiek to okres upadku miasta. Dawna stolica województwa, do której zjeżdżano do szkół, na sejmiki i sądy, przekształciła się w prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych szlaków komunikacyjnych. W 1839 zaborcy rosyjscy [[Kościół unicki w Imperium Rosyjskim#Rządy Mikołaja I|zlikwidowali kościół unicki]], w związku z tym drohiczyńskie świątynie unickie zamieniono w prawosławne cerkwie. W latach 1808–1842 miasto było siedzibą włączonego do [[Imperium Rosyjskie]]go powiatu w [[Obwód białostocki (Rosja)|obwodzie białostockim]]. Liczba mieszkańców zmniejszyła się z około 2000 w 1775 do 835 w 1857 r. Całkowicie zaniknęła [[Ruska Strona]], lewobrzeżna część Drohiczyna leżąca w [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwie Polskim]]. Na początku XX w. napływ ludności żydowskiej spowodował, że liczba ludności wzrosła ponownie do 2000. Podczas dwóch wojen światowych miasto ponownie zostało zniszczone, a potem odbudowane, jednak pozycji sprzed rozbiorów już nie odzyskało.
W okresie międzywojennym istniały trzy kościoły katolickie, jeden grecko-wschodni (prawosławny), gimnazjum państwowe. Działało Żydowskie Stowarzyszenie Oświatowe "Tarbutt", Związek Kupców, Stowarzyszenie Rzemieślników Żydowskich. W 1929 r. burmistrzem był Henryk Moniuszko, komendantem Straży Pożarnej Wilhelm Haszko<ref>{{Cytuj|tytuł=The 1929 Polish Business Directory Project|data dostępu=2017-04-06|opublikowany=data.jewishgen.org|url=http://data.jewishgen.org/jri-pl/1929/1929top89.htm}}</ref>.
[[Plik:Drohiczyn July 2013 06.JPG|thumb|Siedziba [[Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie|Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie]] (dawne kolegium jezuickie z 1746)]]
| |||