Aldona Dzierżyńska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 30:
Po 1930 roku wyszła za mąż po raz drugi za Artura Kojałłowicza<ref>{{cytuj stronę |url =http://feliksdzierzynski.pl/1_182_aldona-dzierzynska.html |tytuł =Aldona Dzierżyńska |autor = |data = |opublikowany = |język = |data dostępu = 22 sierpnia 2018}}</ref>.
Po II wojnie światowej
W latach powojennych wielokrotnie zwracano się do niej z prośbami o pomoc w ocaleniu życia przeciwników władzy ludowej. Na prośbę żony [[August Emil Fieldorf|gen. Fieldorfa, ps. „Nil”]] dwukrotnie, powołując się na więzy rodzinne (drugim mężem córki Fieldorfów był siostrzeniec Aldony – Ney), próbowała ratować generała: raz po aresztowaniu, drugi raz po wyroku. Obie interwencje zakończyły się niepowodzeniem. Natomiast dzięki jej i jej brata Ignacego wstawiennictwu nie wykonano wyroku śmierci na jej krewnym, [[Władysław Siła-Nowicki|Władysławie Siła-Nowickim]] z oddziału „Zapory” [[Wolność i Niezawisłość|WiN-u]], któremu najwyższy wymiar kary za zgodą Bieruta zamieniono na dożywocie, po czym został zwolniony i zrehabilitowany, a po latach został zapamiętany jako znany mecenas i doradca „Solidarności” w latach 1986–1989<ref>T.M. Płużański, Pomnik dla „bandyty” (odczyt z dn. 19.11.2013).</ref>. Opracowanie z 14 stycznia 1966 odnoszące się do śmierci Aldony Dzierżyńskiej wzmiankuje, że była ona w stałym kontakcie ze swoim bratem Feliksem<ref>F. Dzierżyński, Obchody 25 rocznicy śmierci F.D., AAN, 61/V-9, dok. 74.</ref>.
| |||