Oblężenie Malborka (1410): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
szablon, wikizacja Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
||
Linia 44:
10 sierpnia do obozu polskiego króla przybyła delegacja miast Gdańska, Torunia, Elbląga i Braniewa. Tego samego miesiąca ma miejsce udany wypad obrońców na działa pilnowane przez rycerzy [[Ziemia wieluńska|ziemi wieluńskiej]], którzy niezbyt czujnie stali na ich straży. W wyniku czego do niewoli dostaje się dowódca wyborowych włóczników, uszkodzonych zostało kilka dział, a część rycerzy poniosła rany. Z zachowanej listy jeńców wynika, że krzyżackiej załodze udało się wziąć do niewoli zaledwie 5 osób, których brzmienie nazwiska sugeruje czeskie pochodzenie<ref>{{Cytuj |autor = Mieczysław Haftka |tytuł = Pod murami Malborka 1410 |data = 2010 |s = 108-109}}</ref>. Na tego typu wycieczkach wsławili się gdańscy marynarze o których krzyżacki kronikarz pisze „''gdy robili wycieczki, trzeba było wiele trudu i odwagi by ich zmusić do powrotu do zamku.''”<ref>{{Cytuj |autor = Mieczysław Haftka |tytuł = Pod murami Malborka |data = 2010 |s = 124}}</ref> W trakcie oblężenia pojawiła się też okazja do przekupienia czeskiej załogi zamku, lecz po naradzie Rady Królewskiej odrzucono ten pomysł jako niegodny rycerskiej czci.
Na początku września w stronę Malborka zmierzał marszałek krajowy [[Herman Vincke]] na czele wojsk inflandzkich (ok. 500 ludzi). Na przeciw nim spod Malborka ruszyło 12 polskich chorągwi pod wodzą księcia [[Witold Kiejstutowicz|Witolda]]. Do spotkania doszło w okolicy rzeki [[Pasłęka|Pasłęki]] (''Passarii'') za [[Pasłęk]]iem (''Hollandem''). Marszałek krajowy rozpoczął z [[Witold Kiejstutowicz|Witoldem]] negocjacje, które zakończyły się odesłaniem 450 Inflantczyków do zamków [[Balga|Bałga]] i [[Uszakowo|Brandenburg]], a także uzgodnieniem dwutygodniowego rozejmu (9 - 22 września 1410 r.) na terenach komturii bałgijskiej, pokarmińskiej i królewieckiej. Następnie pod eskortą Witolda ruszył w obstawie 50 swoich ludzi do Malborka. Z polskiego obozu udał się na zamek, aby rozmawiać o pokoju z [[Heinrich von Plauen|Henrykiem von Plauenem]]. Obrońcy Malborka nie zamierzali jednak się poddawać. Z marszałkiem krajowym zamek opuścił również, pleban z Gdańska, który jak się później okazało, na polecenie [[Heinrich von Plauen|von Plauena]], wywiózł z twierdzy 30 000 złotych monet do rozdzielenia między komturów Gdańska, Człuchowa i Świecia. Za te pieniądze planowano pozyskanie najemników z Czech, Węgier, Śląska i Niemiec. Około 8 - 11 września jako pierwszy do odwrotu dał sygnał książę [[Witold Kiejstutowicz|Witold]]. Powodem były ponoć kłopoty zdrowotne ([[Biegunka podróżnych|biegunka]]), wśród Litwinów, które spowodowało „''zbytkowe jedzenie''” do którego nie przywykli. Kolejni odeszli książęta mazowieccy oraz liczni panowie polscy z kasztelanem wojnickim Andrzejem z Tęczyna, dla którego ważniejsze były sprawy prywatne od obowiązków państwowych<ref>Długosz zarzuca kasztelanowi zaślepienie miłością do córki marszałka (nie podskarbiego jak podaje błędnie w swojej kronice) [[Dymitr z Goraja|Dymitra z Goraja]] - [[Anna Tęczyńska|Anny z Kraśnika]], która w 1405 wyszła za Andrzeja z Tęczyna kaszt. wojnickiego. Źródło - "Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego, dzieło czcigodnego Jana Długosza kanonika krakowskiego, gorliwego badacza dziejów swego narodu, zestawione z największą starannością i dbałością o prawdę historyczną" wyd. II, Warszawa, 2009, s. 166 {{ISBN
We wrześniu załodze zamku zaczęło powoli brakować żywności, co zmusiło obrońców do żywienia się parzoną pszenicą. 19 września 1410 roku, na rozkaz króla, wojska polskie przerywają oblężenie i wracają do kraju kierując się na [[Sztum]] i [[Zamek w Radzyniu Chełmińskim|Radzyń Chełmiński]]. Jak później (8 grudnia 1410 r.) opowiadał Henryk von Plauen, gdyby tylko armia polska pozostała jeszcze 15 dni, załodze zamku zabrakłoby żywności. Obrońcy cierpieli również z powodu ostrej [[Biegunka|biegunki]].
| |||