Polskie Państwo Podziemne: Różnice pomiędzy wersjami

Propozycje kontynuacji walki i oporu metodami konspiracyjnymi sformułowano na spotkaniach między władzami cywilnymi Warszawy (prezydentem [[Stefan Starzyński|Stefanem Starzyńskim]], Radą Obrony stolicy i gen. [[Juliusz Rómmel|Juliuszem Rómmlem]] (dowódca obrony Warszawy - 25 września). Brał w nich udział gen. [[Michał Tokarzewski-Karaszewicz]].. W nocy z 26 na 27 września 1939 roku powstała w oblężonej Warszawie [[Służba Zwycięstwu Polski]] – konspiracyjna organizacja wojskowa, mająca toczyć walkę przeciw okupantom. Gdy zapada decyzja o kapitulacji stolicy 29 września 1939 roku Tokarzewski przedstawił gen. Rómmlowi plan zorganizowania w okupowanym kraju podziemia zbrojnego i zaproponował, by udający się do niewoli gen. Rómmel przelał na niego pełnomocnictwo dowodzenia w całym kraju, otrzymane od Naczelnego Wodza w celu zorganizowania zakonspirowanych agentur bądź delegatur wojskowo-politycznych państwa polskiego.Tego samego dnia, do broniącej się jeszcze Warszawy przyleciał samolotem z Rumunii specjalny wysłannik Rydza-Śmigłego, mjr Edmunt[[Edmund Galinat]], który znał przedwojenne przygotowania do tego rodzaju działań na wypadek obcej okupacji i miał się zająć organizacją podziemia z ramienia internowanego Wodza Naczelnego. Gen.Rómmel zdecydował jednak przekazać dowództwo gen.Tokarzewskiemu, oddając Galinata do pomocy jako zastępcy.<ref>{{Cytuj |autor = Edward J. Rożek |tytuł = Allied Wartime Diplomacy: A Pattern in Poland |data = 1958}}</ref> Efektem rozmów był rozkaz gen. Rómmla:

Polska, choć znajdowała się pod okupacją, posiadała legalny i uznawany na arenie międzynarodowej [[Rząd Rzeczypospolitej na uchodźstwie|rząd]] rezydujący początkowo w Paryżu i Angers, od czerwca 1940 w Londynie. Istniały [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie]] oraz podziemna [[Armia Krajowa]]. W Warszawie mianowano [[Delegat Rządu na Kraj|Delegata Rządu na Kraj]] w randze wicepremiera. Podlegały mu wydziały: wywiadu, dywersji, oświaty, sądownictwa i polityki. Działały konspiracyjne sądy, których wyroki nie tylko wykonywano, ale też ogłaszano w podziemnej prasie. Ta zaś była fenomenem w okupowanej Europie: ukazywało się około 1400 tytułów (z tego 17 wychodziło przez cały czas trwania okupacji). Istniały czasopisma polityczne, wojskowe, literackie, kobiece, humorystyczne. W podziemnych drukarniach wydawano też książki (Niemcy zezwalali tylko na poradniki, np. ogrodnicze). Na przełomie 1943 na 1944 łączny nakład prasy podziemnej wydawanej przez [[Tajne Wojskowe Zakłady Wydawnicze]] – koncern wydawniczo-poligraficzny Armii Krajowej wynosił blisko 250 tysięcy egzemplarzy czasopism, 65,5 tys. broszur i 120 tys. egzemplarzy ulotek. Przez całą okupację działały [[Tajne nauczanie|tajne komplety]], tzn. podziemne szkoły. [[Tajna Organizacja Nauczycielska]] zapewniała im kadrę oraz przygotowywała i rozprowadzała podręczniki. Na terenie [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]] (GG) utworzono prawie 2 tysiące szkół średnich. [[Tajne nauczanie|Podziemne uczelnie]] kształciły polonistów, historyków, matematyków, lekarzy. W czasie wojny, studia ukończyło prawie 10 tysięcy studentów.