Richard Byrd (lotnik): Różnice pomiędzy wersjami

9 maja 1926 Richard Byrd i [[Floyd Bennett]] dokonali próby przelotu nad [[Biegun północny|biegunem północnym]] samolotem [[Fokker F.VII|Fokker F.VII/3m]] o nazwie ''Josephine Ford''. Start nastąpił w [[Ny-Ålesund]] na wyspie [[Spitsbergen]]<ref>Szupryczyński Jan: ''Pomniki na Spitsbergenie'', w: „Poznaj Świat” R. XIII, nr. 5 (150), maj 1965, s. 15-16.</ref>. Piloci orzeklioświadczyli, że ich wyczyn zakończył się sukcesem, jednak analiza dzienników pokładowych oraz mechaniczna analiza ich samolotu dostarczyła sporych wątpliwości co do tego faktu. Niemniej jednak, dokonali przelotu w pobliżu bieguna. Mimo tych wątpliwości Richard Byrd zdobył dość duży rozgłos, co pomogło mu w zbieraniu środków na kolejną próbę, najpierw przelot przez Atlantyk do Europy, następnie nad biegunem, ale tym razem nad [[Biegun południowy|południowym]].

W 1927 roku Richard Byrd był jednym z kilku pilotów, którzy zamierzali zdobyć „Orteig Prize”, nagrodę (25 tys. USD) ustanowioną przez milionera [[Raymond Orteig|Raymonda Orteiga]] za przelot bez lądowania ze Stanów Zjednoczonych do [[Francja|Francji]]. Wyprawa Byrda sponsorowana była przez właściciela sklepów wielobranżowych Rodmana Wanamakera, wizjonera lotów komercyjnych przez Atlantyk. Do lotu został użyty Fokker C-2 (wersja cywilna) o nazwie ''America'' (nr. rejstr. NX-206) zbudowany w USA przez [[Atlantic Aircraft]] Corp., była to ulepszona wersja samolotu Fokker F-VIIA. W dniu 16 kwietnia podczas startu do lotu testowego samolot rozbił się raniąc poważnie załogę w wyniku czego lot przez Atlantyk został opóźniony. W czasie naprawy samolotu okazało się, że lotnik [[Charles Lindbergh]] 20 maja 1927 wystartował z [[Garden City (Nowy Jork)|Garden City]] w stanie [[Nowy Jork (stan)|New York]] i po 33,5 godzinach wylądował w [[Paryż]]u, zdobywając tym samym nagrodę Orteiga. Fakt ten nie zniechęcił Byrda i przygotowania do lotu trwały dalej. Samolot został obficiebogato wyekwipowany, co sprawiło, że wyprawa miała charakter raczej ekspedycji naukowej niż sportowej. Jednym z najważniejszych zaplanowanych zadań było zbadanie warunków, w jakich tworzy się szron na skrzydłach samolotu. W skład załogi oprócz komandora Richarda E. Byrda wchodzili: pilot por. [[Bernt Balchen]] (Norweg), pilot [[Bert Acosta]] oraz inż. [[Georg Otto Noville]] – [[radiotelegrafista]]. Samolot zabrał ze sobą 5400 litrów paliwa i 160 litrów smarów, dwie tratwy ratunkowe zaopatrzone w żywność, na co najmniej na trzy tygodnie i urządzenie do destylacji wody. Płatowiec posiadał również radiostację o zasięgu około 800 km. Do samolotu załadowano także worek z pocztą. W dniu 29 czerwca 1927 roku o godzinie 5.25 samolot ''America'' wystartował z [[Lotnisko Roosevelt Field|lotniska Roosevelt Field]] East Garden City celem przelotu przez Atlantyk i wylądowania w Paryżu. O godz. 15.50 sygnalizowano jego przelot nad południowo-wschodnią częścią wyspy [[Nowa Fundlandia]], nad [[Ocean Atlantycki|Oceanem Atlantyckim]]. Pogoda była fatalna, silny wiatr i gęstniejąca w miarę posuwania się samolotu nad oceanem mgła, towarzyszyły załodze przez cały czas lotu. Następnego dnia 30 czerwca, rano francuski parowiec transatlantycki „Paris” nie widząc samolotu, sygnalizował jego obecność w odległości około 600 km od brzegów [[Irlandia|Irlandii]]. O godz. 20.30 meldowano jego przelot nad miastem [[Brest]] około 22 nad [[Rennes]]. Na nieszczęście już w locie nad ziemią, busola w samolocie uległa uszkodzeniu. Zapadł zmrok i zaczął padać silny deszcz tak, że załoga absolutnie nic przed sobą nie widziała.

Poszukiwanie lotniska [[Le Bourget]] nie przyniosło pozytywnego rezultatu. Przez pięć godzin załoga krążyła nad północno-zachodnią Francją, nie wiedząc gdzie się znajduje. W końcu obrano przypuszczalny kierunek na ocean aby lądować na wodzie, gdyż kończyła się benzyna. Po godzinie 2, jużw nocy 1 lipca załoga zobaczyła błysk latarni morskiej i skierowała się w jej stronę, lądując po chwili 200 metrów od brzegu i łamiąc podwozie. Załoga dopłynęła na tratwie pneumatycznej do małej miejscowości [[Ver-sur-Mer]] między [[Cherbourg-Octeville|Cherbourg]] a [[Hawr|Le Havre]], na północnym wybrzeżu Francji, gdzie została otoczona troskliwą opieką przez tamtejszych mieszkańców. Po odpoczynku trwającym 16 godz. Byrd i trzej jego towarzysze zostali powitani przez przybyłe do miasteczka władze i entuzjastyczniewśród wiwatów odwiezieni do Paryża. Lot samolotu Richarda Byrda do Francji trwał 46 godz. i, był on pierwszym który przeleciał Atlantyk na samolocie wielosilnikowym z czteroosobową załogą i pierwszym który przewiózł oficjalną pocztę do Europy drogą powietrzną. Po powrocie do Ameryki komandor Richard E. Byrd został rekomendowany do nadania mu krzyża lotniczego [[Zaszczytny Krzyż Lotniczy|Distinguished Flying Cross]].

W 1928 rozpoczął wyprawę nad [[Antarktyda|Antarktydę]], w której brały udział dwa statki i trzy samoloty. Na [[Lodowiec Szelfowy Rossa|Lodowcu Szelfowym Rossa]] została wybudowana baza [[Little America (stacja antarktyczna)|Little America]], z której wyruszały wyprawy polegająceprowadzące nabadania badaniach geologicznychgeologiczne oraz na wykonywaniuwykonujące zdjęćzdjęcia lotniczychlotnicze. 29 listopada 1929 odbył się słynny lot nad biegunem południowym. Richard Byrd, drugi pilot [[Bernt Balchen]], łącznościowiec Harold June i fotograf Ashley McKinley dolecieli samolotem ''Floyd Bennet'' nad biegun i z powrotem w 18 godzin i 41 minut. Pomimo problemów w czasie lotu, osiągnęli sukces. Dalsze badania w bazie trwały aż do 18 czerwca 1930, kiedy to cała ekspedycja powróciła do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]]. O wydarzeniach tych opowiada film ''[[With Byrd at the South Pole]]'', który w 1931 roku zdobył Oscara za najlepsze zdjęcia.

Byrd przedsięwziął następnie cztery dalsze wyprawy na biegun południowy,: w latach 1933–1935, 1939–1941 i 1946–1947 ([[operacja Highjump|operacja ''Highjump'']]), 1955-56 (operacja Deep Freeze).