Dhimitër Xhuvani: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Gjakovarus (dyskusja | edycje) m →Życiorys: poprawa linków |
Gjakovarus (dyskusja | edycje) m →Życiorys: poprawa linków |
||
Linia 31:
Pod koniec [[II wojna światowa|II wojny światowej]] wraz z rodziną uciekł z Pogradeca i przeniósł się do [[Elbasan]]u. W 1953 ukończył szkołę medyczną i przez rok pracował w szpitalach w [[Gramsh]]u, [[Librazhd]]zie i w [[Cërrik]]u. W tym czasie zaczął pisać pierwsze [[Opowiadanie|opowiadania]], publikując je w prasie młodzieżowej. Po wydaniu pierwszego zbioru opowiadań ''Kambana e fundit'' (Ostatni dzwon) rozpoczął naukę na Fakultecie Historyczno-Filologicznym w [[Tirana|Tiranie]], a następnie w [[Instytut Literacki imienia A.M. Gorkiego|Instytucie Gorkiego]] w [[Moskwa|Moskwie]].
W efekcie [[Rozłam radziecko-albański|kryzysu w stosunkach albańsko-radzieckich]], w 1961 Xhuvani wrócił z Moskwy i podjął pracę dziennikarza w piśmie ''Drita''. W 1966 wydał swoją pierwszą powieść ''Tunel'', za którą został skrytykowany przez [[Albańska Partia Pracy|władze partyjne]] i poddany represjom. Wyrzucony z redakcji przez kilka lat pracował jako robotnik budowlany w Cërriku. „Zrehabilitował” się w 1970 kolejną powieścią ''Përsëri në këmbë'' (Znowu na nogach, która zdobyła pierwszą nagrodę w konkursie literackim. W tym samym roku rozpoczął współpracę ze [[Albfilm|Studiem Filmowym Nowa Albania]] ([[język albański|alb.]] Kinostudio Shqipëria e Re), dla którego pisał scenariusze. Był autorem 15 scenariuszy filmowych i ponad 50 utworów literackich (powieści, zbiorów opowiadań i dramatów).
Za swoją twórczość został uhonorowany [[Order Naima Frashëriego|Orderem Naima Frashëriego]] i nagrodą państwową.
| |||