Humphrey Bogart: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia PBS (telewizja) – zmieniono link(i) do Public Broadcasting Service |
||
Linia 266:
Od 8 lutego 1960, w uznaniu za wkład w [[przemysł filmowy]], Bogart posiada gwiazdę na [[Aleja Gwiazd w Los Angeles|Hollywoodzkiej Alei Gwiazd]], mieszczącą się przy 6322 [[Hollywood Boulevard]]{{r|j}}. Postać aktora miała istotny wpływ na twórców francuskiej [[Nowa Fala (kino francuskie)|Nowej Fali]], którzy inspirowali się kinem noir. W filmie ''[[Do utraty tchu]]'' (1960, reż. [[Jean-Luc Godard]]), bohater kreowany przez [[Jean-Paul Belmondo|Jeana-Paula Belmondo]] naśladował styl Bogarta (palący papieros, charakterystyczna mimika twarzy){{odn|Kanfer|2011|s=240–241}}. [[François Truffaut]] inspirował się amerykańskim aktorem, tworząc postać Charliego Kohlera w filmie ''[[Strzelajcie do pianisty]]'' (1960), którą zagrał [[Charles Aznavour]]{{odn|Kanfer|2011|s=241}}. W ocenie krytyk [[Pauline Kael]] oba te filmy były „nawiedzane przez ducha Bogarta”{{odn|Kanfer|2011|s=242}}.
Począwszy od 1964 w Brattle Theatre odbywa się corocznie festiwal filmowy imienia Humphreya Bogarta. W kinoteatrze zorganizowano salę Blue Parrot, by upamiętnić kawiarnię z ''Casablanki''{{odn|Kanfer|2011|s=242}}. Aktor był również bohaterem utworu „Don’t Bogart Me”, zawartego na ścieżce dźwiękowej do filmu ''[[Swobodny jeździec]]'' (1969, reż. [[Dennis Hopper]]){{odn|Kanfer|2011|s=244}} (imię aktora pojawia się w ponad dwudziestu piosenkach – od „Key Largo” [[Bertie Higgins|Bertiego Higginsa]] po „What Would Bogie Do?” [[Murray McLauchlan|Murraya McLauchlana]]){{odn|Kanfer|2011|s=245}}. Pod koniec lat 60. postać Bogarta ponownie weszła do kanonu popkultury, za sprawą spektaklu ''Play It Again, Sam'' w reżyserii [[Woody Allen|Woody’ego Allena]], z powodzeniem wystawianego na Broadwayu. W 1972 [[Zagraj to jeszcze raz, Sam|przeniesiono go na ekran]], a rolę ducha Bogarta wykreował [[Jerry Lacy]]{{odn|Kanfer|2011|s=244}}. Na fali sukcesu filmu powstawały inne sztuki – ''Bogart Slept Here'' (reż. [[Mike Nichols]]), ''When Bogart Was'' czy [[Off-Broadway|off-broadwayowska]] ''A Kiss is Just a Kiss'', która skupiała się na analizie dwóch małżeństw aktora z Helen Menken i Mayo Methot{{odn|Kanfer|2011|s=245}}. Na podstawie książki ''Bogart: The Good Bad Guy'' pióra Ezry Goodmana, w [[Londyn]]ie wystawiano [[musical]]{{odn|Kanfer|2011|s=245}}. Aktor wymieniany był również w innych spektaklach (m.in. ''Bogie'' i ''Lost in Yonkers''), produkcjach telewizyjnych (czego przykładem mogą być seriale ''[[M*A*S*H]]'', ''[[Prawo i porządek]]'') oraz literaturze (''Dream Songs'' [[John Berryman|Johna Berrymana]], eseje [[Umberto Eco]], ''Nasza ulica'' [[V.S. Naipaul]]a){{odn|Kanfer|2011|s=246–247}}. Również samemu aktorowi poświęcono wiele [[Biografia|biografii]] i książek{{odn|Kanfer|2011|s=251–252}}. Bogart był także bohaterem kilku [[Film dokumentalny|filmów dokumentalnych]], takich jak ''Bogart and Bacall'' (1988, reż. Dave Heeley) stacji [[
W Europie, Meksyku i Stanach Zjednoczonych powstało wiele barów, bistr i tawern, które w swoich nazwach lub logo mają Bogarta. Większość z nich starało się wiernie odwzorować wygląd Café Américan z ''Casablanki''{{odn|Kanfer|2011|s=245}}. Pod koniec lat 90. firma Thomasville Farniture wypuściła serię mebli Bogart Collection, składającą się ze stu elementów{{odn|Kanfer|2011|s=245}}. Na rynku obecne są podkoszulki z podobiznami Bogarta i Bacall oraz inne części garderoby z nadrukami słynnych cytatów z filmów aktora{{odn|Kanfer|2011|s=245–246}}.
| |||