Violetta Villas: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
|||
Linia 230:
Kwestia skali głosu Villas pozostaje nierozstrzygnięta. Najczęściej określana jest jako cztero-<ref>Rene Boudier, Les Lettres françaises 1966.</ref><ref>{{cytuj książkę | autor = I. Michalewicz, J. Danilewicz | tytuł = Villas (...) dz. cyt. | strony = 62}}</ref> lub pięciooktawowa{{r|na każdy temat}}. Na wideo mierzącym jej skalę głosu na podstawie zapisów z różnych okresów Villas dysponuje zakumulowaną skalą od c ([[materiał dźwiękowy|małego]]) do a<sup>4</sup> (czterokreślnego), czyli cztery [[oktawa (interwał)|oktawy]] i [[seksta]] wielka<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.youtube.com/watch?v=werjy93Y48c | tytuł = Violetta Villas – Vocal Range (C3-A7) 4,4 octaves | opublikowany = YouTube | data = 2010-01-09 | data dostępu = 2020-04-20}}</ref> (4,7 oktawy). Należy jednak pamiętać, że fizyczna możliwość emisji skrajnych tonów nie jest równoznaczna z faktyczną ich dyspozycją w każdych warunkach (zob. [[tessitura]]).
Rozszerzona skala głosu stanowi ewenement głosowy w skali światowej, zarówno w muzyce popularnej, jak i [[Opera|operze]]. Dzięki możliwościom głosowym nazywana była „białym krukiem wokalistyki światowej”, a także „drugą [[Yma Sumac|Ymą Sumac]], [według niektórych opiniodawców] przewyższającą możliwości peruwiańskiej śpiewaczki”<ref group="uwaga">Porównanie do Ymy Sumac jako pierwszy zastosował Rene Boudier, w gazecie Les Lettres françaises w lipcu 1966 roku; patrz sekcja:
Villas w nagraniach demonstrowała swoją skalę wykonując [[wokaliza|wokalizy]], często nawiązujące do opery, obejmujące wszystkie rejestry jej głosu.
| |||