Kobieta w błękitnej sukni: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Amelia who (dyskusja | edycje) ort. |
m Wycofano edycje użytkownika Amelia who (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Pilot Pirx. Znacznik: Wycofanie zmian |
||
Linia 21:
: ''"Czytająca" zbudowana jest na zasadzie dwóch przeciwieństw barwnych - niebieskich i żółtych, ulubionych przez wielkiego malarza. Drugi plan tworzy chłodna, zielonkawożółta, przypominająca cytrynę, plama ściany oraz mapa koloru starego brązu. Na pierwszym, jak na proscenium, poczynają śpiewać i dźwięczeć pochodne błękitnej gamy. Ciemny, rozwiązany w skali indyga, masyw stołu posiłkowany jest lżejszymi akordami niebieskawoliliowych krzeseł. Nad spódnicą szarogołębiej barwy góruje opalizujący błękit kaftanika kobiety. Z jego rękawów i bieli kołnierza wyłaniają się ręce i głowa o tonacji słoniowej kości; śniada twarz o jasnym, czystym czole wtapia się delikatnie w brązowomiodne zestawy mapy''<ref>Michał Walicki, ''Vermeer'', Warszawa: Wydawnictwo "Sztuka", 1956, s. 33.</ref>.
Niewykluczone jednak, że kolor, który dziś jest niebieskim, pierwotnie był zielonym. Zieleń Vermeer otrzymywał poprzez zmieszanie żółci z błękitem i wraz z upływem czasu kolor ten utlenił się, zmieniając się w niebieskawy. Taki efekt widać np. na płótnie ''[[Alegoria malarstwa]]'', gdzie wieniec laurowy jest w tonacji niebieskiej, a nie zielonej, oraz w ''[[Uliczka|Uliczce]]'', gdzie roślinność nabrała podobnego odcienia<ref>{{Cytuj|autor = Albert Blankert |tytuł = Vermeer van Delft |data = 1991 |isbn = 83-221-0534-7 |inni = Antoni Ziemba (tłum.) |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe |s = 77-78 |oclc = 69481260 }}</ref>.
== Przypisy ==
| |||