Walki pod Zdziechową: Różnice pomiędzy wersjami

Polacy powiadomieni o ruchach wojsk niemieckich przygotowali obronę miasta, śląc po pomoc do [[Września|Wrześni]] i [[Poznań|Poznania]]. Polski komendant miasta [[Zygmunt Kittel]] był osobą skłonną do ugody i [[Negocjacje|pertraktacji]], w związku z czym nawiązał rozmowy z Niemcami, odroczone przez nich do 30 grudnia z uwagi na rzekomy brak dowództwa. W tym czasie do Gniezna dotarły dwie kompanie z Wrześni pod dowództwem Władysława Wiewiórowskiego i [[Alojzy Nowak (wojskowy)|Alojzego Nowaka]] oraz siły z Poznania (80 ludzi), dowodzone przez kapitana Władysława Sczanieckiego i dra Szulczewskiego. Z Poznania przywieziono rozkaz [[Naczelna Rada Ludowa|Naczelnej Rady Ludowej]], zabraniający podejmowania walk z Niemcami, co było zgodne z polityką Kittela, który (nie znając nawet stanowiska niemieckiego) odesłał wrzesińskie siły z powrotem. Prusacy ostatecznie postawili na twarde stanowisko, żądając całkowitego złożenia broni przez oddziały powstańcze, w zamian za co mieliby nie wkraczać do Gniezna. Kittel nie odrzucił tych warunków i rozpoczął powrót do Gniezna, celem ich omówienia. W mieście sytuacja uległa jednak radykalizacji – dr [[Wojciech Jacobson-Jedlina|Wojciech Jedlina-Jacobson]] sformował już cztery oddziały ochotnicze w liczbie 400 ludzi, które wyruszyły w stronę Zdziechowej celem nawiązania walki. Spotkany po drodze Kittel nakazał im odwrót, co wprowadziło zamieszanie w szeregach powstańców, z których część usłuchała tego rozkazu, a część pomaszerowała dalej na Zdziechową, prosząc o pomoc siły polskie z Wrześni, [[Witkowo|Witkowa]], [[Powidz (województwo wielkopolskie)|Powidza]], [[Trzemeszno|Trzemeszna]] i [[Kłecko|Kłecka]]. W [[Łopienno|Łopiennie]] i [[Damasławek|Damasławku]] polskie załogi kolejowe wstrzymały dalsze transporty Niemców w stronę Gniezna, co ostatecznie zakończyło dopływ żołnierzy w ten rejon<ref name=POWS/>.