'''Zeloci''' (grec. Ζηλωταί) – ugrupowanie polityczne w Tesalonice sprawujące tam rządy w latach 1342-1350.
Wystąpili przeciw [[Jan VI Kantakuzen|Janowi Kantakuzenowi]] i kręgom arystokratycznym uznając ich za odpowiedzialnych za wybuch wojny domowej. W 1342 roku pozbawili władzy w Tesalonice Teodora Synadenosa, namiestnika Kantakuzena. Utworzyli niezależną republikę miejską. W swoim programie politycznym zeloci domagali się konfiskaty wielkich majątków sowieckichświeckich i kościelnych oraz ujednolicenia polityki podatkowej. W 1343 oparli się oblężeniu miasta przez wojska Jana VI Kantakuzena. Uzyskali pomoc [[Stefan Urosz IV Duszan|Stefana Duszana]]. Nie zaakceptowali zarządu nad miastem przez [[Jan Apokaukos|Jan Apokaukosa]], który usunął w 1345 roku ich przywódcę [[Michał Paleolog|Michała Paleologa]]<ref>[[Małgorzata Dąbrowska]], ''Michał Paleolog'' [w:] ''[[Encyklopedia kultury bizantyńskiej]]'',red. [[Oktawiusz Jurewicz]], Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 348.</ref>. Po usunięciu [[Jan Apokaukos|Jan Apokaukosa]] władzę nad zelotami objął [[Andrzej Paleolog (przywódca Zelotów)|Andrzej Paleolog]]<ref>[[Małgorzata Dąbrowska]], ''Paleolog Andrzej'' [w:] ''[[Encyklopedia kultury bizantyńskiej]]'',red. [[Oktawiusz Jurewicz]], Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 386-387.</ref>. Zeloci nie podporządkowali się Konstantynopolwi nawet gdy [[Jan VI Kantakuzen]] pojednał się z [[Anna Sabaudzka|Anną Sabaudzką]]. W 1350 władzę w Tesalonice przejął [[Aleksy Metochita]]. Przy jego pomocy Jan VI Kantakuzen odzyskał miasto i stłumił przy pomocy Turków rewolucję zelotów.
