Wikipedysta:Agondek/brudnopis/Semba: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1:
'''Semba''' to gatunek muzyki i tańca pochodzący z Angoli, ukształtowany w latach 50 i 60 XX w. głównie w stolicy kraju Luandzie i do dziś zajmujący ważne miejsce w kulturze narodowej symbolizując kluczowy moment w historii Angoli pod koniec okresu kolonialnego, kiedy pojawiła się nowa koncepcja angolskości (angolanidade) i zaangażowania społeczeństwa w walkę o niepodległość. Jako termin muzykologiczny, semba oznacza bit definiujący rytm tego określonego rodzaju muzyki.
Amerykańska historyk Marissa Moorman w „Intonations: a social history of music and nation in Luanda, Angola, from 1945 to recent times” (2008) przedstawia mniej krwawą i bardziej dźwięczą interpretację niepodległości, mniej cierpiętniczą bardziej taneczną, podkreślając relacje między lokalną muzyką a budową projektu suwerennego i samowystarczalnego kulturowo narodu. Moorman sugeruje, że stworzone relacje i procesy (w tym semba) wygenerowały ideę suwerenności kulturowej, która posłużyła jako model i dźwignia niezależności gospodarczej i politycznej kraju. Poprzez analizę postępu technologii radiowej i rodzącego się rynku fonograficznego, szczególnie na początku lat 70., autor pokazuje, w jaki sposób etos kulturowy i produkcja muzyczna w miejskiej Angoli zostały ponownie przeniesione na teren kraju za pomocą tych nowych technologii dostępnych w tym czasie. Twierdzi między innymi, że „muzyka w Angoli rozbudziła wyobraźnię polityczną mieszkańców”: to znaczy semba nie tylko odzwierciedlała stosunki społeczne, polityczne i gospodarcze: ona je tworzyła. Amerykański historyk proponuje alternatywną interpretację najnowszej historii Angoli, w której muzycy, śpiewacy, śpiewacy i agitatorzy kultury, mieszkańcy Luandy, mieli tak samo lub bardziej ważne znaczenie w uzyskaniu niepodległości niż uzbrojeni żołnierze, którzy walczyli w mayombes (lasy) ) z wnętrza kraju lub intelektualistów, którzy mieszkając za granicą, zaprojektowali Fronty (FNLA), Ruchy (MPLA) i Związki (UNITA14) na rzecz wyzwolenia Angoli. ▼
== Znaczenie słowa semba ==
Słowo ''semba'' w języku [[Mbundu|kimbundu]]
W wolnym tłumaczeniu słowo semba reprezentuje „ciało mężczyzny, które wchodzi w kontakt z ciałem kobiety na poziomie brzucha”. Rytmiczne powtarzające się zderzanie brzuchami jest charakterystycznym ruchem tańca massemba - mężczyzna trzyma kobietę za talię i przyciąga ją do siebie, powodując szok między nimi (czyli sembę).
Linia 17 ⟶ 11:
Charakterystyczną cechą semby, podobnie jak całej muzyki angolskiej, jest improwizacja, płynny powtarzalny rytm, złożona polirytmia instrumentów perkusyjnych i wyraźny, zsynchronizowany sposób wykonania.
Tradycyjne instrumenty w sembie to ungo ([[berimbau|berimbau)]], kissange ([[Zanza|kissanje)]], [[marimba]], kakocha (instrumemt strunowy), dikanza (podobna do reco-reco, ale większa) i n'goma (bębny). W latach 50. i 60. XX w. najczęstszy skład grup stanowiły: wokalista i chór, gitara solowa, gitara podstawowa, adaptowana gitara basowa, dikanza i n´gomas (bębny
Semba może być szybka i synkopowana albo wolna, bliższa [[Blues|blusowi]] czy [[gospel]], w rytmie 2/4, 4/4 lub 6/8. Określana jest jako „niepowtarzalny
▲Semba może być szybka i synkopowana albo wolna, bliższa [[Blues|blusowi]] czy [[gospel]], w rytmie 2/4, 4/4 lub 6/8. Określana jest jako „niepowtarzalny beat, który nadaje tej muzyce charakterystyczne angolskie brzmienie”. Przytaczając słowa Antónia Venância: „[...] semba nie jest tylko muzyką. Semba jest po prostu rytmem. Rytm jest częścią [...] muzyki. Muzyka jest połączeniem tekstów, rytmu, głosów, melodii i wszystkich pozostałych elementów. Muzyka może być grana lub śpiewana na podstawie semby”{{r|p2}}. W sembie, jak w całej tradycyjnej muzyce afrykańskiej, nie występuje [[Metrum (muzyka)|metrum]] będące wyznacznikiem czasu, ani jednostki pozwalające na rozróżnienie mocnych i słabych części taktu. Stąd różnorodność w interpretacji tej samej struktury rytmicznej, wynikająca ze skupienia się przez słuchającego na wybranym aspekcie, co dla odbiorców zachodnich bywa mylące{{r|p3}}.
Plik:COLLECTIE TROPENMUSEUM Enkelvellige conische trom TMnr 2435-2.jpg|Ngoma
Plik:Marimba 2014-02-27.jpg|Marimba
Linia 33 ⟶ 24:
Większość artystów angolskich śpiewa w języku kimbundu, mieszance portugalskich i lokalnych form slangu. Tematyka utworów to często opowieść o życiu codziennym oraz wydarzeniach towarzyskich, nierzadko z dowcipną retoryką. Narracja semby wyrażać może balladową i melancholijną tęsknotę za przeszłością. Semba to zmysłowa i bardzo energiczna, porywająca muzyka dzięki której artyści są w stanie przekazać szerokie spektrum emocji, smutku i angolskiego stylu życia. Z tego względu semba jest pierwszym stylem muzycznym dla szerokiej gamy angolskich spotkań towarzyskich, przyjęć, przy obchodach urodzin i ślubach.
<nowiki
Reasumując, cechami semby są:
* Ostra barwa dżwięku instrumentów perkusyjnych: użycie dikanzy cechowało ten rejestr barwy w latach 60. XX w., który został później zastąpiony / dostosowany przez ganzá, shaker, hi-hat, ale zawsze podkreślając tę fakturę i zachwując improwizację.▼
▲* Ostra barwa
*Obecność basu (najpierw gitara basowa, a następnie bas elektryczny).
*Język kimbundo rozpowszechniony w piosenkach jest kolejnym znakiem semby od lat 60. do 80. XX w.
Linia 83 ⟶ 75:
Dorastałem w środowisku, w którym nasza muzyka była muzyką o charakterze społecznym, politycznym, ponieważ żyliśmy w okresie kolonialnym i nikt z nas nie lubił konkretnej sytuacji, w której żyliśmy, i dlatego przystąpiliśmy do procesu walki o niepodległość. Każdy na swój sposób: niektórzy wzięli karabiny, inni konwencjonalną broń lub maczety [maczety obecne na fladze Angoli]. Muzykę traktujemy jako sposób na wcześniejsze i szybsze przekazanie naszego przesłania o wkładzie w walkę o niepodległość kraju (Lamartine, dostęp 10/01/2013).
'''1961-1975 - konsolidacja semby, złote lata'''
▲Amerykańska historyk Marissa Moorman w „Intonations: a social history of music and nation in Luanda, Angola, from 1945 to recent times” (2008) przedstawia mniej krwawą i bardziej dźwięczą interpretację niepodległości, mniej cierpiętniczą bardziej taneczną, podkreślając relacje między lokalną muzyką a budową projektu suwerennego i samowystarczalnego kulturowo narodu. Moorman sugeruje, że stworzone relacje i procesy (w tym semba) wygenerowały ideę suwerenności kulturowej, która posłużyła jako model i dźwignia niezależności gospodarczej i politycznej kraju. Poprzez analizę postępu technologii radiowej i rodzącego się rynku fonograficznego, szczególnie na początku lat 70., autor pokazuje, w jaki sposób etos kulturowy i produkcja muzyczna w miejskiej Angoli zostały ponownie przeniesione na teren kraju za pomocą tych nowych technologii dostępnych w tym czasie. Twierdzi między innymi, że „muzyka w Angoli rozbudziła wyobraźnię polityczną mieszkańców”: to znaczy semba nie tylko odzwierciedlała stosunki społeczne, polityczne i gospodarcze: ona je tworzyła. Amerykański historyk proponuje alternatywną interpretację najnowszej historii Angoli, w której muzycy, śpiewacy, śpiewacy i agitatorzy kultury, mieszkańcy Luandy, mieli tak samo lub bardziej ważne znaczenie w uzyskaniu niepodległości niż uzbrojeni żołnierze, którzy walczyli w mayombes (lasy) ) z wnętrza kraju lub intelektualistów, którzy mieszkając za granicą, zaprojektowali Fronty (FNLA), Ruchy (MPLA) i Związki (UNITA14) na rzecz wyzwolenia Angoli.
Gdy w 1961 wybuchła wojna o niepodległość Angoli, muzyka tradycyjna stała się zakazana. W latach 1961–1968 nie odbywał się karnawał w Lunadzie. Angolczycy jednak spotykali się i bawili w musseques{{u|u2}}, gdzie narodziła się i była organizowana farra. Główne grupy karnawałowe takie jak Kabokomeu, União Mundo da Ilha, Cidrália, miały bezpośredni wpływ na dziesiątki grup muzyków, którzy spotkali się w musseques. Opór przeciwko kolonializmowi nie był już mnifestowany podczas karnawału, ale przybrał postaci muzyków i śpiewaków semba. Można powiedzieć, że karnawałowe zespoły folklorystyczne z Angoli (30. i 50.) były „protoprojektem” semby, która została skonsolidowana z grupami z musseques (w latach 50. i 70.).
| |||