[[Plik:Kościół w Polsce (XII – XIII w.).png|thumb|upright=1.2|Kościół w Polsce w XII–XIII wieku]]
'''Rozbicie dzielnicowe''' (inaczej ''[[rozdrobnienie feudalne]]'') – okres w [[Historia Polski|historii Polski]] trwający od 1138 roku do [[Koronacja na Króla Polski|koronacji]] [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]] w roku 1320. Cechą Wcharakterystyczną tentego okresokresu jest postępujepostępujące rozdrobnienie państwa polskiego na coraz mniejsze w znacznej mierze niezależne władztwa terytorialne. Proces ten był związany z mnożeniemrozradzaniem się dynastii Piastów, której każdy członek, zgodnie z polskim prawem zwyczajowym, miał prawo do posiadania części ojcowizny. Podobne procesy zachodziły w dziejach państwa piastowskiego już wcześniej, jednak zwykle udawało się je w miarę szybko zahamować.
Długi okres trwania rozbicia dzielnicowego przyczynił się do rozbudzenia prawpartykularyzmów regionalnych, wzrostu znaczenia ważnych ludzi w narodziemożnowładztwa oraz wyższego duchowieństwa. Brak silnego środka decyzyjnego potrafiącego skupić w swych rękach siły całego królestwa, a także częsty brak współpracy między poszczególnymi książętami przyczynił się do osłabienia państwa, a co za tym idzie, nie tylko zahamowania wszelkich tajnych ambicji ekspansjonistycznych, lecz także utraty dużej części terytorium. W okresie rozbicia dzielnicowego usamodzielniły się księstwa pomorskie (zachodnie uległo wpływom margrabiów brandenburskich, a gdańskie w XIV stuleciu zostało włączone do państwa krzyżackiego), Brandenburgia zajęła ziemię lubuską, a księstwa śląskie w dużej mierze wpadły w krąg zależności od królestwa czeskiego. Rozbicie dzielnicowe ''de facto'' poskutkowało przekształceniem Polski w luźną konfederacją księstw, które łączyła jedynie wspólna głowa państwa oraz (w teorii) polityka zagraniczna. Po wygaśnięciu zasady [[pryncypat (Polska)|pryncypatu]] "konfederacja" przekształciła się w kilkadziesiąt całkowicie niezależnych państewek.
