Jan Węcławski: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Edmunda (meblarza i architekta wnętrz) i Aurelii z Krzyżaniaków. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] pobierał lekcje u prof. [[Kazimierz Cwojdziński|Kazimierza Cwojdzińskiego]], a podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji niemieckiej]] pracował fizycznie w zrabowanej przez Niemców fabryce mebli Sroczyńskiego w Poznaniu. Tuż po wojnie utracił [[oko]] w wypadku. Ojciec w obawie przed problemami z widzeniem przestrzennym i opanowaniem rysunku odradzał mu studia architektoniczne, w związku z czym zdawał na [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Poznańskiego]]. W trakcie tych studiów, w tajemnicy przed rodzicami, złożył dokumenty w poznańskiej [[Politechnika Poznańska|Szkole Inżynierskiej]]<ref name=wyst>''Jan Węcławski (1922-1995)'', wystawa na ul. Kasztelańskiej w Poznianiu, 2020, Stowarzyszenie Mieszkańców Abisynia/SARP</ref>. Ukończył [[Wydział Architektury Politechniki Poznańskiej|Wydział Architektury]] tej uczelni oraz taki sam wydział na [[Politechnika Wrocławska|Politechnice Wrocławskiej]]. Od 1950 do 1964 pracował w ''Miastoprojekcie'' w Poznaniu (m.in. kierownik pracowni). Od 1952 wykładał na [[Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu|Akademii Sztuk Plastycznych w Poznaniu]] (od 1986 był [[profesor zwyczajny|profesorem zwyczajnym]]). Od 1964 do 1981 [[prorektor]] tej uczelni. Kierował też Katedrą Architektury Wnętrz. W latach 1961-1962 wiceprezes poznańskiego oddziału [[Stowarzyszenie Architektów Polskich|SARP]].