Pomimo braku ustandaryzowanej [[ortografia|ortografii]] '''alfabet staroangielski''' ([[język staroangielski|stang]]. ''Læden stæfrof'') składał się zazwyczaj z 24 liter i był używany od [[VIII wiek|VIII]] do [[XII wiek]]u do zapisywania [[język staroangielski|języka staroangielskiego]]. Spośród wszystkich liter 20 z nich było bezpośrednio zaczerpniętych z [[alfabet łaciński|alfabetu łacińskiego]], dwie były zmodyfikowanymi literami łacińskimi ([[Æ]], [[Ð]]), a dwie wyewoluowały z [[alfabet runicznyruny|alfabetu runicznego]] zwanego [[fuþork]] ([[Ƿ]], [[Þ]]). Litery [[K]], [[Q]] oraz [[Z]] nie były znane w wyrazach rdzennie angielskich.