Kościół maronicki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m →‎Liturgia: drobne redakcyjne
Linia 81:
Na synodzie w Kannoubine w 1580 roku kościół maronicki przyjął naukę soboru trydenckiego. W 1606 roku pod wpływem Rzymu maronici przyjęli [[kalendarz gregoriański]].
 
W wyniku zabiegów jezuity [[Jan Eliano|Jana Eliano]] w 1584 roku [[Grzegorz XIII|papież Grzegorz XIII]] ustanowił w Rzymie [[Kolegium Maronickie]], w którym wykształciło się wielu znakomitych maronitów duchownych i świeckich maronitów, między innymi patriarcha [[Stefan Douaihy z Ehden]] (zm. 1704), bibliotekarz watykański [[Giuseppe Simone Assemani]], profesor paryskiego Kolegium Królewskiego [[Gabriel z Syjonu]], uczony [[Mirhej ben Namroun]]. Kolegium Maronickie stało się maronickim oknem na świat. Przetrwało do czasów [[rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]] (1789), gdy zastąpiło je seminarium duchowne w Ain Waraqah.
 
Od początku XVII wieku w Libanie zaczęły powstawać domy zakonów Zachodu – [[Zakon Braci Mniejszych Kapucynów|kapucynów]] (1626), [[karmelici|karmelitów]] (1635), [[jezuici|jezuitów]] (1656). W 1694 roku patriarcha Douaihy ustanowił pierwszy maronicki zakon maronicki – świętego Antoniego. Na początku XVIII wieku wśród maronitów doszło do sporów na tle latynizacji ich obrządku. W celu ich rozstrzygnięcia w roku 1736 odbył się synod w Louaizeh, który jednak nie podjął decyzji w tej kwestii, a tylko potwierdził unię z Rzymem.
 
W 1845 roku, a później w 1860 roku doszło do walk z druzami, w wyniku których kilka tysięcy maronitów zginęło, a wielu spośród nich uciekło. Na skutek dyplomatycznej i militarnej interwencji [[Francja|Francji]] [[Wysoka Porta|Porta Osmańska]] udzieliła maronitom autonomii. Druga fala emigracji nastąpiła po zakończeniu I wojny światowej, w czasie której wspólnota maronicka cierpiała głód wskutek blokady gór Libanu. W roku 1919 patriarcha [[Elias Hoayek z Hilta|Elias Hoayek]] reprezentował mieszkańców Libanu na konferencji pokojowej w Wersalu. Pod mandatem francuskim (1919–1943) maronici cieszyli się autonomią i swobodą kultu. W niepodległym Libanie tworzą drugą liczebnie grupę wyznaniową. Do czasów wojny domowej mieli konstytucyjnie zagwarantowane współrządy z muzułmanami.
 
== Demografia ==
Obecnie w Libanie i Syrii mieszka około 2 milionów maronitów. Kościół ma 13 diecezji w Libanie ([[Antiljas|Antelias]], [[Baalbek]], [[Al-Batrun|Botrys]], [[Bejrut]], [[Byblos|Dżubajl]], [[Dżubba]], [[Dżunija]], [[Sydon|Sajda]], [[Sarba]], [[Trypolis (Liban)|Trypolis]], [[Tyr (miasto)|Tyr]], [[Zahla]] i [[Zagharta|Zgharta]]), trzy w Syrii ([[Damaszek]], [[Latakia]], [[Aleppo|Alleppo]]), po jednej na [[Cypr (wyspa)|Cyprze]] ([[Nikozja]]), w [[Izrael]]u ([[Hajfa]]), w [[Egipt|Egipcie]] ([[Kair]]) i w [[Nigeria|Nigerii]] ([[Ibadan]]). [[diaspora (naród)|Diaspora]] maronicka liczy około 4 milionów wiernych, mieszkających głównie w Ameryce Północnej i w południowej Europie. Diecezje maronickie istnieją w [[Stany Zjednoczone|USA]] ([[Brooklyn]] i [[Los Angeles]]), w [[Kanada|Kanadzie]], w [[Meksyk]]u, w [[Argentyna|Argentynie]], w [[Brazylia|Brazylii]] i w [[Australia|Australii]].
 
== Liturgia ==