Wikipedia

Wikipedysta:Agondek/brudnopis/Semba: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
mNie podano opisu zmian
mNie podano opisu zmian
Linia 59:
 
=== Narodziny współczesnej semby (lata 40-60. XX w.) ===
Faszystowski reżim António Salazara, Estado Novo (Nowe Państwo), który doszedł do władzy w Lizbonie w 1932 r., w latach czterdziestych XX wieku promował nową falę portugalskiej imigracji do Angoli. Wraz z napływem imigrantów do miast Angoli, zwłaszcza do Luandy, wielu afrykańskich urzędników straciło pracę na rzecz Portugalczyków, często mniej wykwalifikowanych niż oni. Te angolskie elity, znane jako asimilados lub osoby zasymilowane, musiały również opuścić swoje mieszkania w baixa w Luandzie i przenieść się do musseques. Żyjąc teraz obok robotniczych Angolczyków i doświadczając ekonomicznej niepewności, niesprawiedliwości systemu kolonialnego i segregacji rasowej, asimilados odwrócili się od kultury metropolitalnej identyfikując się z afrykańskimi praktykami kulturowymi i z większością Afrykańczyków określanych mianem indígenas, czyli rdzennych mieszkańców lub tubylców. Rząd kolonialny nie przyznał Afrykańczykom żadnej reprezentacji politycznej ani lokalnie, ani w metropolii, i zakazał wszelkiej działalności politycznej, która nie wspierała państwa<ref>{{Cytuj |autor = Moorman, Marissa Jean. |tytuł = Intonations : a social history of music and nation in Luanda, Angola, from 1945 to recent times |data = 2008 |data dostępu = 2020-08-19 |isbn = 978-0-8214-4304-0 |miejsce = Athens, Ohio |wydawca = Ohio University Press |s = 3-4, 60-61 |oclc = 680425707 |url = https://www.worldcat.org/oclc/680425707}}</ref>.
António Salazar’s fascist regime, the Estado Novo (New State), rose to power in Lisbon in 1932 and promoted a new wave of Portuguese immigration to Angola in the 1940s. With this influx of immigrants to Angolan cities, especially Luanda, many African civil servants lost their jobs to Portuguese less qualified than they were. As colonial society became more racially segregated and racist, these African elites, known as assimilados or assimilated persons, turned away from metropolitan culture. They became increasingly identified with African cultural practices and the Angolan territory and with the majority of Africans, referred to as indígenas, that is, indigenous persons or natives. The colonial government accorded no political representation to Africans either locally or in the metropole, and it banned all political activity that did not support the state.
 
InZ civilasimilados war-torn,wywodzili independentsię Angolaczłonkowie thezałożonej authorized,w if1947 not yet official, history limits the discussion of music and politics to the story of the band Ngola Ritmosr. One of the important events of that period was the creation in 1947 ofgrupy Ngola Ritmos W 1947 roku powstała grupa „N'gola Ritmos”, której założycielami byli- Liceu Vieira Dias, Domingos Van-Dúnen i Nino Ndongo, adobrze groupwykształceni ofurzędnicy youngsłużby men who were well-educated civil servants. Ngola Ritmos symbolizes the link between music and politics because many of the band members were jailed in a crackdown on nationalist activity in 1959 and because these band members used music as a cover for politics and as a way to wake up the masses to their situationcywilnej. Występowała ona początkowo głównie w Bairro Operário, robotniczej dzielnicy Luandy i chciała stworzyć nowoczesną muzykę angolską jako przeciwwagę dla dominującej kultury portugalskiego okupanta. Aby konkurować z zagranicznymi produkcjami, zmodernizowali harmonię i strukturę tradycyjnych utworów z wiejskich okolic Bengo oraz muzykę karnawałową z lat 30-50 XX w. (Cidrália, Lisanda lub Kabetula i Cazukuta), nadając im nowoczesną instrumentalizację i umożliwiając połączenie wiejskiej muzyki popularnej z przestrzenią miejską. Śpiewali oni głównie w języku kimbundu, jednym z języków Bantu w tym regionie, ale także w kikongo i umbundo, w proteście przeciw zakazowi Portugalczyków aby używać angolskich języków narodowych. Proces transponowania przez „N'gola Ritmos” massemby i rytmów kazukuty na gitary, poprzez rytmiczne naśladowanie instrumentów perkusyjnych, doprowadził do słynnego „rytmicznego beatu” i powstania współczesnej semby w jej różnych znanych postaciach rytmicznych. Śpiewali oni głównie w języku kimbundu, jednym z języków Bantu w tym regionie, ale także w kikongo i umbundo, w proteście przeciw zakazowi Portugalczyków aby używać angolskich języków narodowych. ▼
The 1940s in Angola saw the revival of African and Creole cultural expression. In the 1940s, the African assimilado families living in Luanda’s baixa were pushed out to the musseques to make room for high-rises and for new Portuguese immigrants chasing the profits of the coffee boom. While a good number of the families that lived in B.O. were considered elites because they worked in the colonial bureaucracy and had access to education, their economic situations were often quite precarious. In a newly fragile social and economic relation to the colonial state, and now living side by side with working-class Angolans, the assimilados experienced the injustices of the colonial system in a way they never had before. And B.O. is where Ngola Ritmos formed. By the early 1950s, Luanda’s musseques had a thriving cultural scene that revolved around soccer clubs, backyard parties, Saturday lunches, and the annual celebration of carnival.
 
Ngola Ritmos symbolizes the link between music and politics because many of the band members were jailed in a crackdown on nationalist activity in 1959 and because these band members used music as a cover for politics and as a way to wake up the masses to their situation.
 
The technical innovation of semba is generally located in the ▼
 
transposition (or addition) of local instrumentation to European instruments:▼
 
translating dikanza to guitar chords, or using local instruments in addition to ▼
 
European ones.35 But it also consists of borrowing from one’s neighbors—the▼
 
famous guitar solos of Congolese musicians like Franco were re-created and▼
 
Angolanized (a technique pursued by later bands building on Ngola Ritmos). Vieira Dias transformed local musical▼
 
practices into music that was similar to the foreign music heard on the radio and▼
 
at parties (Cuban rumbas and sons, Congolese rumba, and a variety of Brazilian▼
 
forms). Ngola Ritmos used a combination of European and Angolan instruments. ▼
 
We wczesnych latach pięćdziesiątych muzycy Luandy mieli kwitnącą scenę kulturalną, która obracała się wokół klubów piłkarskich, imprez na podwórku, sobotnich obiadów i corocznych obchodów karnawału.
 
By the early 1950s, Luanda’s musseques had a thriving cultural scene that revolved around soccer clubs, backyard parties, Saturday lunches, and the annual celebration of carnival.
 
In the 1940s, rebita and carnival groups were the predominant form of such cultural activity in the musseques. Rebita, a dance originating in the mid-eighteenth century, was popular
Linia 97 ⟶ 121:
women and used African rhythms, instruments, and costumes along with European
 
whistles and forms of dress.
 
▲In civil war-torn, independent Angola the authorized, if not yet official, history limits the discussion of music and politics to the story of the band Ngola Ritmos. One of the important events of that period was the creation in 1947 of Ngola Ritmos W 1947 roku powstała grupa „N'gola Ritmos”, której założycielami byli Liceu Vieira Dias, Domingos Van-Dúnen i Nino Ndongo, a group of young men who were well-educated civil servants. Ngola Ritmos symbolizes the link between music and politics because many of the band members were jailed in a crackdown on nationalist activity in 1959 and because these band members used music as a cover for politics and as a way to wake up the masses to their situation. Występowała ona początkowo głównie w Bairro Operário, robotniczej dzielnicy Luandy i chciała stworzyć nowoczesną muzykę angolską jako przeciwwagę dla dominującej kultury portugalskiego okupanta. Aby konkurować z zagranicznymi produkcjami, zmodernizowali harmonię i strukturę tradycyjnych utworów z wiejskich okolic Bengo oraz muzykę karnawałową z lat 30-50 XX w. (Cidrália, Lisanda lub Kabetula i Cazukuta), nadając im nowoczesną instrumentalizację i umożliwiając połączenie wiejskiej muzyki popularnej z przestrzenią miejską. Proces transponowania przez „N'gola Ritmos” massemby i rytmów kazukuty na gitary, poprzez rytmiczne naśladowanie instrumentów perkusyjnych, doprowadził do słynnego „rytmicznego beatu” i powstania współczesnej semby w jej różnych znanych postaciach rytmicznych. Śpiewali oni głównie w języku kimbundu, jednym z języków Bantu w tym regionie, ale także w kikongo i umbundo, w proteście przeciw zakazowi Portugalczyków aby używać angolskich języków narodowych.
 
▲The technical innovation of semba is generally located in the
 
▲transposition (or addition) of local instrumentation to European instruments:
 
▲translating dikanza to guitar chords, or using local instruments in addition to
 
▲European ones.35 But it also consists of borrowing from one’s neighbors—the
 
▲famous guitar solos of Congolese musicians like Franco were re-created and
 
▲Angolanized (a technique pursued by later bands building on Ngola Ritmos). Vieira Dias transformed local musical
 
▲practices into music that was similar to the foreign music heard on the radio and
 
▲at parties (Cuban rumbas and sons, Congolese rumba, and a variety of Brazilian
 
▲forms). Ngola Ritmos used a combination of European and Angolan instruments.
 
Piosenki zespołu takie jak „Mbiri Mbiri”, „Kwaba Kuale” i „Makezu” stały się znane w całym kraju, a „Muxima” "przemawiając do serc" (w kimbundu to właśnie oznacza) stała się niemal hymnem narodu. W ten sposób „rytm stał się historią” walki, odwagi i sumienia. Lider grupy, gitarzysta Liceu Vieira Dias, uważany jest przez wielu krytyków za ojca współczesnej muzyki angolskiej. Semba w rytmie José Marii i Nino Ndongo została wchłonięta przez późniejszych gitarzystów, takich jak José Keno z zespołu Jovens do Prenda, Duia z zespołu Gingas, Marito Arcanjo w utworze „Rosa Rosé” zespołu Os Kiezos, Botto Trindade z grupy Os Bongos, Manuel Marinera z África Ritmos, Mingo z Jovens do Prenda czy Quental z Águias Reais. Napływ muzyków na obszary miejskie i ewolucja zachodniej technologii muzycznej wpłynęły na strukturę dźwiękową semby. Grupy, które na początku swojej formacji korzystały z gitary akustycznej, dikanzy, boxa i grzechotki, zaczęły wprowadzać instrumenty elektryczne. Semba zaczęła również przekraczać granice Angoli - pierwszą grupą muzyczną znaną poza Angolą była Duo Ouro Negro utworzona w 1956 r. Ciekawym zjawiskiem była grupa Africa Show odnosząca sukcesy również w Europie i Ameryce, pierwsza angolska formacji muzyczna, która z powodzeniem wprowadziła organy.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedysta:Agondek/brudnopis/Semba”