Amunicja pośrednia: Różnice pomiędzy wersjami

Poszczególne armie prowadziły badania nad amunicją pośrednią, jeszcze na długo przed wybuchem [[II wojna światowa|II wojny światowej]], jednak konserwatyzm wojskowych nie sprzyjał pracom w tym kierunku{{odn|Natzvaladze|1996|s=170-176}}. Badania zostały zintensyfikowane dopiero w trakcie trwania tego konfliktu, kiedy to w wyniku wojennych doświadczeń zauważono, że większość walk pomiędzy piechotą toczyła się na dystansach nie przekraczających 400 m. Wyciągnięto z tego faktu prosty wniosek, iż dotychczas użytkowane [[Karabin powtarzalny|karabiny powtarzalne]] zasilane silną [[Amunicja karabinowa|amunicją karabinową]] (teoretycznie mogące razić przeciwnika nawet powyżej 1000 m), zapewniają nadmiernie duże osiągi niż jest to w praktyce potrzebne. Zastosowanie w to miejsce słabszej i lżejszej amunicji, pozwoliłoby na oszczędności finansowe i materiałowe, a także umożliwiłoby żołnierzom przenoszenie jej większego zapasu. Co istotne, broń zasilana taką amunicją mogłaby być mniejsza, lżejsza a dzięki zmniejszeniu [[Odrzut broni|odrzutu]] również – [[broń automatyczna|automatyczna]]{{odn|Chamberlain|1976|s=23}}. Bronią pozornie spełniającą te warunki wydawać by się mogły [[Pistolet maszynowy|pistolety maszynowe]], wykorzystywane jako uzupełnienie karabinów już od końca [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Mimo, iż ta automatyczna broń świetnie sprawdzała się w walce na krótkich dystansach, to na odległościach przekraczających 100-200 m stawała się już zupełnie bezużyteczna, ponieważ słaba [[amunicja pistoletowa]] nie zapewniała dostatecznego [[donośność broni|zasięgu]] i celności.

W związku z tym zrodziła się potrzeba zaprojektowania amunicji, będącej rozwiązaniem pośrednim pomiędzy nabojem karabinowym a pistoletowym, oraz mogącej strzelać nią broni. Najbardziej zaawansowane prace w tym kierunku toczyły się równolegle w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]] oraz [[III Rzesza|III Rzeszy]], efektem czego było wprowadzenie naboju [[Nabój .30 Carbine|.30 Carbine]] i zasilanego nim [[Karabin samopowtarzalny|karabinka samopowtarzalnego]] [[Karabinek M1|M1]] w armii amerykańskiej (1941 r.), oraz naboju [[Nabój 7,92 × 33 mm Kurz|7,92 × 33 mm Kurz]] i zasilanego nim [[Karabin automatyczny|karabinka automatycznego]] [[Karabinek MKb 42|MKb 42]]{{refn|grupa= uwaga|Prekursor karabinków [[Karabinek StG44|StG44]], a zarazem pierwszy karabinek automatyczny zasilany amunicją pośrednią, czym zapoczątkowano nową klasę broni.}} w armii niemieckiej (1942 r.) Niedługo potem dołączył do nich ZSRR z nabojem [[Nabój 7,62 × 39 mm wz. 43|7,62 × 39 mm wz. 43]] oraz zasilanym nim karabinkiem samopowtarzalnym [[Karabin SKS|SKS]] (1944 r.){{refn|grupa= uwaga|Do końca wojny nowa amunicja i broń w ZSRR używana była jedynie eksperymentalnie.}}

Współcześnie karabinki automatyczne zasilane amunicją pośrednią, stanowią podstawową broń większości armii świata, marginalizując w tej roli amunicję karabinową. Do najpopularniejszych typów amunicji pośredniej należą: [[Nabój 7,62 × 39 mm wz. 43|7,62 × 39 mm]] i [[Nabój 5,45 × 39 mm|5,45 × 39 mm]] (Rosja), [[Nabój 5,56 × 45 mm|5,56 × 45 mm]] (NATO), [[Nabój 5,8 × 42 mm|5,8 × 42 mm]] (Chiny).