Ludwik Flaszen: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
mortuus est |
||
Linia 28:
Pracował w redakcji „[[Życie Literackie (1951–1991)|Życia Literackiego”]] (1951–1956), prowadził rubrykę „Z notatnika szalonego recenzenta”, pisał także do „[[Nowa Kultura (1950–1963)|Nowej Kultury]]”, „[[Przegląd Kulturalny|Przeglądu Kulturalnego]]” i „[[Współczesność|Współczesności]]”. Był kierownikiem literackim [[Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie|Teatru im. Juliusza Słowackiego]] w Krakowie. W 1957 zastąpił [[Sławomir Mrożek|Sławomira Mrożka]] w fotelu recenzenckim krakowskiego dziennika „[[Echo Krakowa]]”. Zainicjował dyskusję o schematyzmie literatury [[socrealizm]]u (''Nowy Zoil, czyli o schematyzmie'', tekst wygłoszony w 1951 na zebraniu Sekcji Prozy [[Związek Literatów Polskich|Związku Literatów Polskich]], opublikowanego rok później w „Życiu Literackim”) oraz krytykował upraszczanie w rozliczaniu stalinowskiej przeszłości (po 1956). W 1953 podpisał [[Rezolucja Związku Literatów Polskich w Krakowie w sprawie procesu krakowskiego|rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego]]. Debiut literacki ''Głowa i mur'' (1958) zatrzymany<ref>Sposób unicestwienia książki przez cenzurę PRL – wycofanie z drukarni i przeznaczenie do papierni na tzw. ''[[przemiał (cenzura PRL)|przemiał]]'', czyli zniszczenie wydania z przeznaczeniem do odzyskania surowca w dalszej produkcji papieru (dziś: [[recykling]]).</ref> przez [[cenzura#Cenzura w PRL|cenzurę]] [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]], niektóre z tekstów ukazały się w drugim wydaniu ''Cyrografu'' w 1974 oraz w 1996, w wersji zmienionej i poszerzonej. Należał w tym okresie do tzw. krakowskiej szkoły krytyków (wraz z [[Jan Błoński|Janem Błońskim]], [[Andrzej Kijowski (krytyk)|Andrzejem Kijowskim]], [[Konstanty Puzyna|Konstantym Puzyną]]). W środowisku teatralnym w Krakowa nazywano Flaszena Robespierre’em<ref>Zob. ''Goście Starego Teatru. Spotkanie dziesiąte'', z Ludwikiem Flaszenem rozmawia Jerzy Jarocki, 13 lutego 1994, spisała Maryla Zielińska, „Teatr” 1994 nr 10, s. 6.</ref>.
W 1959 wspólnie z [[Jerzy Grotowski|Jerzym Grotowskim]] założył w [[Opole|Opolu]] [[Teatr 13 Rzędów w Opolu|Teatr 13 Rzędów]], późniejszy [[Teatr Laboratorium]], który od 1965 działał we [[Wrocław]]iu. W latach 1980–1982 był jego dyrektorem. W Teatrze pełnił rolę wewnętrznego krytyka, pisywał regularnie krótkie komentarze do przedstawień, a także dłuższych tekstów o charakterze syntez.
Od 1984 mieszkał w [[Paryż]]u. Prowadził staże teatralne i reżyserował (jako debiut w 1989 w Théâtre La Chamaille w Nantes zrealizował we współpracy z Claudine Hunault spektakl ''Le Reveurs'' (''Marzyciele''), do którego sam napisał scenariusz, i w którym również wystąpił; w Teatro Libero z Palermo, przygotował ''Białe noce'' (''Le notti bianche'') według Fiodora Dostojewskiego (1995) oraz ''Prometeusza'' według [[Ajschylos|Ajschylosa]] (1997); w Polsce wyreżyserował ''Biesy albo Mały Plutarch żywotów nieudanych'' według [[Fiodor Dostojewski|Fiodora Dostojewskiego]], [[Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie|Teatr Stary]], Kraków, 1995).
Autor szkiców o teatrze, m.in.: ''Cyrograf'' (1971, 1974, 1996), ''Cirographe'', Paryż, 1989 (wyd. francuskie), ''Teatr skazany na magię'' (1983), a w 2001 roku wraz z Carlą Pollastrelli i Renatą Molinari zredagował antologię ''Il Teatr Laboratorium di Jerzy Grotowski 1959–1969. Testi e materiali di Jerzy Grotowski e Ludwik Flaszen con uno scritto di Eugenio Barba'' (wydaną również w 2007 roku w języku portugalskim).
| |||