|
U obu autorów słowo ''semba'' zachowuje znaczenie słowa „umbigada” (uważanego za metaforę aktu seksualnego). Semba pojawia się jednakże w kontekście tanecznym i "mówiących bębnów", nawiązując do massemby będącej rytmiczną podstawą współczesnej muzyki sembowej. Massemba to wczesna miejska forma tańca w parach, w którym „dotyk brzucha” jest ruchem określającym esencję tej muzyki i tańca. Jest ona modernizacją tańca caduque z Ambaca (Mbaka), z prowincji Kwanza Norte; różnica leży w tym, że semba nie odnosi się do zmarłych jak caduque. Massembę tańczono w wolnym tempie w kręgu, z mężczyznami na zewnątrz i kobietami w środku, którzy zmieniali partnerów na polecenie głosu prowadzącego. Tańcowi towarzyszył chór inspirowany społeczną i polityczną satyrą. Używano takie instrumenty jak batuque, dikanza (reco reco), kisanji, marimba i puita.
Prężny rozwój gospodarczy Luandy w XIX w. spowodował zwiększoną emigrację Portugalczyków do niej oraz napływ Angolczyków z wiejskich regionów kraju. Mnogość i mieszanina kultur miały znaczący wpływ również na muzykę i taniec tamtego okresu. Popularny taniec massemba z czasem przyjął nazwę rebita (pochodzenia portugalskiego), kiedy pojawił się na salach tanecznych, wspierany przez akordeon i [[Koncertyna|koncertynę]] tworzące bardziej nowoczesny dźwięk. W rebicie mężczyźni zazwyczaj ubierają się w zachodni sposób (kostiumy, smokingi, itp.), wyrażające próżność. Kobiety, uważane za „strażniczki” tradycji, ubierają się w tradycyjne stroje zwane 'bessanganas'. Na ulicach Luandy tańczyło się również tańce karnawałowe jak kabetula, kazukuta, semba karnawałowa<!-- Rytmiczna kadencja{{u|u5}}, nieco przyspieszona, tańczona w rzędach podczas marszu; wywarła wpływ na portugalskie tańce ludowe; odzież tancerzy przypomina rybaków z północnej Portugalii; zwana również dança de roda, lundu, batucada, varina. --> rytmiczna kadencja, nieco przyspieszona, tańczona w rzędach podczas marszu; wywarła wpływ na portugalskie tańce ludowe; odzież tancerzy przypomina rybaków z północnej Portugalii; zwana również dança de roda''',''' lundu, batucada, varina (rytmiczna kadencja, nieco przyspieszona, tańczona w rzędach podczas marszu; wywarła wpływ na portugalskie tańce ludowe; odzież tancerzy przypomina rybaków z północnej Portugalii; zwana również dança de roda''',''' lundu, batucada, varina)dizanda, maringa, bungula. KarnawałPoczątki karnawału w Luandzie datuje się na koniec XIX wieku, kiedy to powstały zespoły rywalizujące ze sobą o najlepszą fantazję, muzykę oraz największy entuzjazm. W latach 30. i 40. te grupy karnawałowe przeżywały swój rozkwit, wyrażony ekspresyjnymi „bębnami, dikanzami, rogami, gwizdkami i grzechotkami”. Karnawał na wybrzeżu Angoli poprzez swoje rytmy, tańce i ubiory miał niebagatelny wpływ na powstający nowy gatunek muzyczny semba, począwszy od jego twórców grupy Ngola Ritmos.
=== Narodziny współczesnej semby (lata 40-60. XX w.) ===
Faszystowski reżim António Salazara, Estado Novo (Nowe Państwo), który doszedł do władzy w LizboniePortugalii w 1932 r., w latach czterdziestych40. XX wieku promował nową falę portugalskiej imigracji do Angoli. Wraz z napływem imigrantów do miast Angoli, zwłaszcza do Luandy, wielu afrykańskich urzędników straciło pracę na rzecz Portugalczyków, często mniej wykwalifikowanych niż oni. TeTa angolskieniewielka elity,grupa czarnej burżuazji znaneokreślana jakomianem asimiladosassimilados (osoby zasymilowane), musiały równieżmusiała opuścić swoje mieszkania w baixa w Luandzie i przenieść się do biednych dzielnic zwanych musseques. Żyjąc teraz obok robotniczych Angolczyków i doświadczając ekonomicznej niepewności, niesprawiedliwości systemu kolonialnego i segregacji rasowej, odwrócili się oni od kultury metropolitalnej identyfikując się z afrykańskimi praktykami kulturowymi i z większością Afrykańczyków określanych mianem indígenas (rdzennych mieszkańców, tubylców). Rząd kolonialny nie przyznał Afrykańczykom żadnej reprezentacji politycznej ani lokalnie, ani w metropolii, i zakazał wszelkiej działalności politycznej, która nie wspierała państwa<ref>{{Cytuj |autor = Moorman, Marissa Jean. |tytuł = Intonations : a social history of music and nation in Luanda, Angola, from 1945 to recent times |data = 2008 |data dostępu = 2020-08-19 |isbn = 978-0-8214-4304-0 |miejsce = Athens, Ohio |wydawca = Ohio University Press |s = 3-4, 60-61 |oclc = 680425707 |url = https://www.worldcat.org/oclc/680425707}}</ref>.
Z asimiladosassimilados wywodzili się członkowie założonej w 1947 r. grupy Ngola Ritmos - Liceu Vieira Dias, Domingos Van-Dúnen i Nino Ndongo, dobrze wykształceni urzędnicy służby cywilnej. Występowali oni początkowo głównie w Bairro Operário, robotniczej dzielnicy Luandy i chcieli stworzyć nowoczesną muzykę angolską jako przeciwwagę dla dominującej kultury portugalskiego okupanta. Śpiewali głównie w języku kimbundu, jednym z języków Bantu w tym regionie, ale także w kikongo i umbundo, w proteście przeciw zakazowi Portugalczyków aby używać angolskich języków narodowych. Vieira Dias zmienił lokalne zwyczaje muzyczne (utwory wiejskie z okolic Bengo i muzykę karnawałową) na podobne do zagranicznej muzyki słyszanej w radiu i na imprezach (kubańskie rumba i son, kongijska rumba i różne brazylijskie formy)<ref>{{Cytuj |autor = Moorman, Marissa Jean. |tytuł = Intonations : a social history of music and nation in Luanda, Angola, from 1945 to recent times |data = 2008 |data dostępu = 2020-08-19 |isbn = 978-0-8214-4304-0 |miejsce = Athens, Ohio |wydawca = Ohio University Press |s = 63-64 |oclc = 680425707 |url = https://www.worldcat.org/oclc/680425707}}</ref>. Proces transponowania przez „N'gola Ritmos” massemby i rytmów kazukuty na gitary, poprzez rytmiczne naśladowanie instrumentów perkusyjnych, doprowadził do słynnego „rytmicznego beatu” i powstania współczesnej semby w jej różnych znanych postaciach rytmicznych. Techniczna innowacja semby polegała głównie na transpozycji (lub dodaniu) lokalnego instrumentarium do instrumentów europejskich: przełożeniu dikanzy na akordy gitarowe lub używaniu lokalnych instrumentów oprócz europejskich. Oprócz tego odtworzone zostały i zangolizowane słynne gitarowe solówki kongijskich muzyków, takich jak Franco (technika stosowana przez późniejsze zespoły bazujące na Ngola Ritmos). Lider grupy, gitarzysta Liceu Vieira Dias, uważany jest przez wielu krytyków za ojca współczesnej muzyki angolskiej.
Ngola Ritmos uważane jest za uosobienie związków między muzyką a polityką w tamtym czasie. Członkowie zespołu używali muzyki jako przykrywki dla polityki i sposobu na przebudzenie mas. Piosenki takie jak „Mbiri Mbiri”, „Kwaba Kuale” i „Makezu” stały się znane w całym kraju, a „Muxima” "przemawiając do serc" (w kimbundu to właśnie oznacza) stała się niemal hymnem narodu. W ten sposób „rytm stał się historią” walki, odwagi i sumienia. Większość członków grupy było zaangażowanych politycznie; Liceu, członek-założyciel ruchu wyzwolenia [[Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli – Partia Pracy|MPLA]], i Amadeu Amorim zostali aresztowani w 1959 r. w tzw. procesie 50 i deportowani na Wyspy Zielonego Przylądka, skąd powrócili dopiero dziesięć lat później. Pomimo tego N'gola Ritmos kontynuowała swoją działalność dzięki sile Nino Ndongo. Wprowadzono nowych członków do zespołu, jak Zé Cordeiro, Gégé i Xodó. Grupa zwróciła się wówczas ku bardziej komercyjnemu stylowi i nagrała w Portugalii dwa albumy w 1966 roku, oprócz kilku nagrań w telewizji portugalskiej.
* <ref name ="u3">Po ogłoszeniu niepodleglósci jako dzień karnawału został wyznaczony 27 marca, na pamiątkę zwycięstwa MPLA (i sił kubańskich) nad żołnierzami Południowej Afryki.</ref>
* <ref name ="u4">Grupa Os został utworzona w 1965 przez Kituxi, Marito, Avozinho i Adolfo Coelho. Późniejszy skład stanowili m.in. Juventino, Beto Costa, a od momentu powstania przewinęło sie ponad 30 członków. Wraz z grupą Jovens do Prenda uznawana jest za jedną z </ref>
* <ref name ="u5">Rytmiczna kadencja, nieco przyspieszona, tańczona w rzędach podczas marszu; wywarła wpływ na portugalskie tańce ludowe; odzież tancerzy przypomina rybaków z północnej Portugalii; zwana również dança de roda, lundu, batucada, varina</ref>
}}
|
