W 1466 r. wieś należała do Jakuba Podlodowskiego, [[wojski|wojskiego]] horodelskiego. Według registru poborowego z 1578 r. posiadała 8 łanów kmiecych, czyli 134,4 ha gruntów uprawnych. Wcześniej to jest w 1564 roku wieś należała po części do Krzysztofa Miękickiego i do rodziny Szczyrbów<ref name="SgKP1">{{SgKP|XV_cz.2|468|Podhorce 1.) wś powiat hrubieszowski}}</ref>, a w roku 1580 r. do Jana Góździa. W roku 1624 powstał tu unicki klasztor bazylianów, z nadania Jana Góździa, zlikwidowany w XVIII wieku. Do potomków Góździa Podhorce należały także i w XVIII stuleciu: w 1749 r. do Stanisława Góździa{{odn|Bondyra|1993|s=wg indeksu}}. W 1846 przeszły do rąk hrabiego Alojzego Poletyłły z Wojsławic, zaś w 1861 (jako posag córki Alojzy) do jego zięcia – Tytusa Wojciechowskiego (Uruski, Herbarz Szlachty Polskiej tom XIV str.191). W 1827 roku wieś liczyła 78 domów i 436 mieszkańców, zaś w roku 1921 jużmiała 132 domy oraz 794 mieszkańców, w tym 12 Żydów i aż 685 Ukraińców. W XIX stuleciu funkcjonowała tu duża [[gorzelnia]] Wojciechowskich, w 1896 r. produkująca 33 000 wiader spirytusu{{odn|Bondyra|1993|s=wg indeksu}}<ref name="SgKP">{{SgKP|VIII|391|Podhorce 1(1)}}</ref>.
